قدس آنلاین - همه جر و بحث‌های خانوادگی ما بر می‌گردد به اینکه پدرم به دلیل اعتیاد شدید به مواد مخدر از دنیا رفت، من هم به عنوان پسر بزرگ خانواده باید هم خرج تحصیل خواهر و برادر کوچکترم را می‌دادم هم باید به فکر کاری می‌بودم  تااجاره عقب افتاده صاحب خانه را بدهم. هر چند که مادرم از روزی که زن پدرم شد هرگز حال و روز و خوشی نداشت، چون اعتیاد پدرم  به مواد مخدر رنگ خوش زندگی را از ما گرفته بود. از آنجایی که نمی‌دانستم از کجا شروع کنم پای حرف‌های خسرو دوست دوران سربازی‌ام نشستم تا شاید راهی و کاری پیش رویم بگذارد.

او در حقم نامردی نکرد و گفت تا وقتی کار پیدا کنی بیا در مغازه‌ام تا با هم در کافی نت کار کنیم. درآمد کافی نت کفاف چرخاندن زندگی دو نفر مان را نمی‌داد، بخاطر همین خسروبه من پیشنهاد داد چند سیم کارت به اسم اعضای خانواده‌ام بخرم و با همان شماره‌ها در بازی‌های شرطی در رایانه و فضای مجازی شرکت کنیم. او از سادگی من سوءاستفاده کرد و با نام من سایتی راه اندازی کرد و با تبلیغ سایت در فضای مجازی و بارگذاری بازی قمارگونه و دادن وعده دروغین مخاطبان را جذب کرد، به صورتی که  از هر فرد آنلاین درخواست می‌کرد مبلغی درحد10 تا 20 هزار تومان فقط برای ورود به سایت پرداخت کرده  و در بازی‌ها شبیه به قمار شرکت کنند.

با نقشه قبلی که کشیده بود تا دید کار دارد به جای باریک می‌کشد سیم کارت خودش را که با آن درتلگرام تبلیغات فراوانی کرده بود خاموش کردو به بهانه نداشتن در آمد و صرفه  مغازه را بست.

در آن زمان من ماندم با آن سیم کارت‌هایی که دیگر به کارم نمی‌آمد و وسایتی که به نام من ثبت شده بود، هنوز موفق به سوزندان سیم کارت‌ها نشده بودم که  نامه‌ای از دادگاه برایم ارسال شد که من به عنوان مجرم احضار کرده بود.

از آنجایی که انجام این کار او، نوعی قمار بازی به حساب می‌آمد، اعضا پس از خاموش شدن سیم کارت به دنبال پول‌هایی بودند که به خسرو داده بودند ولی چون سیم کارت به اسم من و خانواده‌ام بود جواب‌های من در دادگاه برای قاضی قانع کننده نبود.

در همین راستا، مهدی حقدادی قاضی ویژه جرایم رایانه‌ای با بیان اینکه خانواده‌ها توجه داشته باشند که این روزها برای قمار کردن نیازی به حضور در زیرزمین‌ها و برخی قهوه خانه‌ها نیست، زیرا که این دسته از بازی‌های قمار وارد فضای مجازی شده و افراد زیادی را نیز به خود جذب کرده است، افزود: کاربران و اعضای این سایت برای ورود به بازی‌های قمار با وارد کردن شماره کارت و رمز دوم اینترنتیشان مبلغی را تعیین می‌کنند و واریز و پرداخت پول بازیکنان، هنگام برد و باختشان به صورت خودکار در حساب‌های بانکی انجام می‌شود.

 اما به تدریج زمانی که کاربر مشتاق به ادامه بازی شد، موضوع مهم یعنی پیشنهاد تبادل وجوه بین کاربران از طرف یکی از شرکت‌کنندگان آغاز می‌شود؛ در نتیجه هر یک از کاربران مبلغی را پیشنهاد می‌کنند و قرار بر این می‌شود تا در صورت برنده شدن هر یک از کاربران، تمامی مبالغ جمع‌آوری‌شده به حساب فرد برنده واریز شود. شاید اعضای این سایت‌های قمار در دو یا سه مرحله اول، متضرر نشوند و آسیبی نبینند اما به مرور زمان کاربران معتاد بازی می‌شوند. از سوی دیگر کاربران ماهرتری در این سایت‌ها عضو بوده و سابقه بیشتری در قمار کردن دارند، بنابراین می‌توانند با ترفندهای گوناگون پول‌های بیشتری به جیب بزنند.

چه کسی می‌داند بازیکنانی که دور یک میز بازی نشسته‌اند، کیستند، واقعی‌اند، وجود خارجی دارند، قلابی‌اند یا اصلاً یکی از گردانندگان سایت هستند. در فضای مجازی، آن هم در قمارخانه‌ای آنلاین و بی‌نام و نشان، چشم به چشم اعتماد ندارد و عجیب بوی کلاهبرداری می‌آید. کلاهبرداری هم تا به حال در این سایت‌ها زیاد شده، آنقدر زیاد که مدیران برخی از این سایت‌ها پس از این‌که افراد برای دریافت کد کاربری مبالغی را پرداخت کردند، با بستن سایت و برداشت پول کلاهبرداری می‌کنند یا اگر سایت را مسدود نکنند، وضعیت را به گونه‌ای رقم می‌زنند که افراد مرتبط با خودشان در قرعه‌کشی‌ها و شرط ‌بندی‌ها برنده شوند.