به گزارش گروه بین الملل قدس آنلاین، ویژگی‌های ساختار سیاسی در عراق به گونه‌ای است که رقابت جناحی و گروهی و مبارزات انتخاباتی تنها به پیش از انتخابات محدود نمی‌شود، بلکه به دلیل تأثیراتی که پارلمان در تعیین کابینه، تعیین رئیس جمهور و به عبارت بهتر تعیین قوه مجریه دارد، رقابت‌ها و مبارزات حزبی پس از انتخابات تا زمان تشکیل پارلمان و تعیین نخست وزیر به طور گسترده و تأثیرگذاری ادامه پیدا می‌کند.
از طرفی به سبب داشتن موقعیت راهبردی و اهمیت سیاسی عراق در معادلات منطقه‌ای، قاعدتاً ریشه‌های رقابت‌های سیاسی احزاب این کشور، تنها به مسائل داخلی مربوط نمی‌شود، بلکه بعضاً معادلات منطقه‌ای و جهانی در این صحنه نقش مهمی ایفا می‌کند و به همین خاطر شاهد بودیم که در انتخابات اخیر این کشور، آنچه سبب شد تا تشکیل فراکسیون‌های مختلف در عراق بیش از حد انتظار طول بکشد، تنها مسائل داخلی مطرح نبود، بلکه رقابت‌های منطقه‌ای تضادها و حتی خصومت‌های منطقه‌ای و جهانی بر روند تشکیل کابینه در عراق تأثیر بسیار زیادی داشت و دارد.
با این همه باید توجه داشت که آنچه امروز بیش از پیش به مصلحت عراق است، جبران عقب ماندگی‌هایی است که این کشور در عرصه بازسازی و نوسازی دارد. عراق به خاطر برخورداری از جمعیت جوان و ثروت هنگفت ناشی از صدور نفت، شرایط بسیار مساعدی برای رشد و ارتقا دارد که به خاطر مسائلی همچون حضور رژیم بعث و صدام، جنگ با آمریکا و حضور داعش در این کشور بشدت از توسعه یافتگی عقب ماند و حالا منافع ملی مردم عراق در تشکیل کابینه و پارلمانی است که بتواند از این پشتوانه بزرگ در این مقطع حساس برای جبران عقب ماندگی و پیشرفت برنامه ریزی کند، گرچه در این راه جریان‌های بین‌المللی اثرگذاری‌های خاص خود را خواهند داشت، به طوری که مراکز و کشورهایی هستند که به هیچ وجه خواستار این موضوع نیستند، بلکه می‌خواهند عراق همچنان در مسیر تأمین منافع آنان حرکت کند، کما اینکه همین جناح‌ها بودند که داعش را به وجود آوردند و عراق را تخریب کردند، بنابراین این جناح‌ها مورد اعتماد مردم عراق نخواهند بود.
در چنین شرایطی مسلماً مردم عراق نیازمند کنارگذاشتن اختلاف‌ها هستند و پارلمان جدید فرصتی برای انسجام، وحدت و همکاری برای ایجاد یک روند آرام و سازنده به سمت تأمین اهداف ملی آنان است که به توسعه بینجامد. طبیعی است در این عرصه یکی از ابزارهای مهم، سیاست خارجه خواهد بود.
مردم عراق امروز می‌دانند که دوست آنان کیست و کمک کرد که آنان از منجلاب داخلی داعش خارج شوند و دشمنان خود را نیز به خوبی می‌شناسند، گرچه باید توجه داشت همان طور که آمریکایی‌ها و رژیم صهیونیستی در کشاندن عراق به جنگ با ایران در زمان صدام نقش ایفا کرده و عراق را تخریب کردند، امروز نیز دنبال همان سیاست‌ها هستند و می‌خواهند با ایجاد تفرقه و خصومت‌های فلج کننده، از نزدیکی عراق به دوستانش در منطقه جلوگیری کرده و این کشور را همچنان در عقب ماندگی نگه دارند.
در هرصورت باید توجه کرد که رابطه میان عراق و ایران مبتنی بر یک ساختار اجتماعی، فرهنگی و تاریخی است و هر دولتی که سرکار بیاید، اگر در چارچوب منافع ملی عراق حرکت کند، طبیعتاً همسویی در مبارزه با استکبار، در برخورد با صهیونیست و همکاری با ایران در عرصه‌های اقتصادی را از جمله ارکان فعالیت‌های منطقه‌ای خود خواهد دانست و ناگزیر هر دولتی که انتخاب شود، نمی‌تواند اشتراکات تاریخی و فرهنگی و توانایی‌های بالقوه که می‌تواند با کمترین هزینه مکمل ایران و عراق باشد را نادیده بگیرد.
جعفر قنادباشی
انتهای پیام/
نظر شما