او یکی از بزرگ‌ترین جهانگردان مسلمان است که رهاورد سفرهای ۲۷ ساله‌اش را در قالب کتابی مفصل به نام «الرحله» یا «تحفه النظار فی غرائب الامصار و عجائب الاسفار» به رشته تحریر درآورد که توسط «محمدعلی موحد» به فارسی ترجمه شده ‌است. ابن‌بطوطه در سال ۷۳۰ خورشیدی، در ۴۷ سالگی به مشهد رسید و گزارشی مختصر از وضعیت حرم رضوی را در کتاب خود به یادگار گذاشته ‌است که آن را در ادامه می‌خوانید: «از توس به مشهدالرضا(ع) آمدیم. نسَب او از این قرار است: علی بن موسی‌الکاظم بن جعفرالصادق بن محمد باقر بن علی زین‌العابدین بن حسین شهید بن امیرالمؤمنین، علی بن ابی طالب(ع). مشهد نیز شهری بزرگ و پرجمعیت است و میوه‌ها، آب‌ها و آسیاب‌های زیادی دارد. در این شهر، با طاهر ملاقات کردم. عنوان طاهر، به اصطلاح مردم آنجا، همان است که در مصر، شام، عراق، نقیب و در سند و هند و ترکستان، سیّد اجل می‌گویند. و نیز از مردم این شهر بود قاضی شریف، جلال‌الدین که او را در هندوستان ملاقات کردم و شریف علی و دو پسران او، امیر هندو و دولت شاه که از ترمذ تا بلاد هند در مصاحبت من آمدند و همه مردمان نیکی بودند. مشهد مکرم امام‌رضا(ع) قُبه‌های بزرگ دارد. مرقد امام در داخل زاویه‌ای است با مدرسه‌ای و مسجدی در کنار آن. این عمارت‌ها همه با سبکی بسیار زیبا ساخته شده و دیوارهای آن کاشی است. روی قبر، ضریحی [صندوقی] چوبی قرار دارد که سطح آن را با صفحات نقره پوشانیده‌اند. از سقف مقبره نیز قندیل‌های نقره آویزان است. آستان درِ قبه هم از نقره است و پرده ابریشم زردوزی بر در آویخته. داخل بقعه با فرش‌های گوناگون مفروش گردیده است».