به گزارش قدس آنلاین، انتظار می‌رود که چهار کشور جنوب آسیا در سال آینده به پای صندوق‌های رای بروند. این یک آزمون بزرگ برای دموکراسی است که در آن نزدیک به ۲ میلیارد نفر در بنگلادش، پاکستان، هند و سریلانکا از ژانویه تا سپتامبر (دی ۱۴۰۲ تا شهریور ۱۴۰۳) رای خود را به صندوق خواهند انداخت.
تمام مستعمرات سابق که در قرن گذشته از انگلیس استقلال یافتند، هر کدام در مرحله رشد متفاوتی قرار دارند و با بحران‌ها و فرصت‌های گوناگونی روبرو هستند.
پاکستان
از زمان استقلال پاکستان در ۷۶ سال گذشته که توسط سلسله‌های سیاسی یا نهادهای نظامی اداره شده، هیچ رهبر منتخب دموکراتیک نتوانسته یک دوره پنج ساله کامل را به سرانجام برساند.
در سال‌های اخیر این کشور با بی‌ثباتی سیاسی و حملات تروریستی و همچنین بحران اقتصادی دست به گریبان بوده است. عمران خان نخست وزیر سابق پاکستان به اتهام فساد و افشای اسرار دولتی پشت میله‌های زندان است. او که در سال ۲۰۲۲ با رای عدم اعتماد از قدرت برکنار شد، انگیزه سیاسی را دلیل اتهام‌ها علیه خود می‌داند.
شبکه‌های تلویزیونی حق پخش صحبت‌های عمران خان را ندارند و بسیاری از هم حزبی‌های او در «تحریک انصاف» دستگیر شده‌اند. در ماه اکتبر نواز شریف نخست وزیر اسبق پاکستان پس از ۴ سال خود تبعیدی به کشور بازگشت. نواز شریف با این اقدام صحنه سیاسی پرآشوب کشور را برانگیخت و باعث شد بسیاری فکر کنند که او یک بار دیگر در تلاش برای کسب کرسی نخست وزیری است.
اما پاکستان با چالش‌های فزاینده از بحران اقتصادی گرفته تا حملات تروریستی و فجایع اقلیمی مواجه است و رهبر جدید برای پیشبرد امور مسیر دشواری را پیش رو دارد.
هند
بهار سال آینده میلادی هند به سمت انتخابات ریاست جمهوری خواهد رفت که احتمال رسیدن نارندا مودی به سمت ریاست جمهور این کشور برای دور سوم وجود دارد. رهبر حزب ملی گرای هندو «بهاراتیا جاناتا» کنترل خود را طوری بر نهادهای دموکراتیک هند تشدید کرده که از دهه ۱۹۷۰ به این سمت بی‌سابقه بوده است. در آن زمان ایندیرا گاندی کشور را با مشت آهنین اداره می‌کرد و آن را به سمت خودکامگی سوق داده بود.
اما در عرصه جهانی جایگاه دهلی نو در سال ۲۰۲۳ به صورت قابل توجهی افزایش یافت چرا که مودی سفرهای دیپلماتیک زیادی را از جمله به آمریکا و استرالیا انجام داد و ریاست گروه ۲۰ را نیز بر عهده گرفت. امسال این کشور چین را پشت سر گذاشت و به پرجمعیت ترین کشور جهان تبدیل شد، در حالی که سال قبل از آن از انگلیس پیشی گرفت و پنجمین اقتصاد بزرگ جهان شد.
با این حال منتقدان می‌گویند صفات بنیادین سکولار و دموکراتیک کشوری که زمانی بزرگ ترین دموکراسی جهان بود، با سرعتی نگران کننده در حال فروپاشی است و اقلیت‌ها تحت تأثیر سیاست‌های اکثریتی حزب بهاراتیا جاناتا احساس آزار و اذیت می‌کنند.
۲۶ حزب برای تقابل با مودی یک ائتلاف جدید تحت عنوان «هندوستان» تشکیل دادند که «کنگره ملی هند» به عنوان اپوزیسیون اصلی کشور را شامل می‌شود. اما در جدیدترین نظرسنجی‌ها، حزب کنگره سه رای از چهار رای منطقه‌ای را در انتخابات ایالتی ماه دسامبر از دست داد و باعث تقویت مودی و حزبش شد.
با نزدیک شدن به انتخابات، تحلیلگران می‌گویند که سیاست هند غیرقابل پیش بینی باقی مانده و با آماده شدن احزاب برای مبارزات انتخاباتی در ماه‌های آینده، خیلی چیزها می‌تواند تغییر کند.
بنگلادش
بنگلادش با جمعیت بالغ بر ۱۷۰ میلیون نفر، اولین کشوری است که مردم آن در روز ۷ ژانویه به پای صندوق‌های رای می‌روند. این کشور که زمانی دموکراسی چند حزبی بود در حال حاضر از سوی حزب حاکم «عوامی لیگ» تهدید می‌شود چرا که یک کارزار برای ساکت کردن مخالفان خود به راه انداخته است.
شیخ حسینا، نخست وزیر کنونی و رئیس حزب عوامی، احتمالاً برای چهارمین دوره متوالی به عنوان رئیس جمهور انتخاب خواهد شد. حسینا از سال ۲۰۰۹ در قدرت بوده و در آخرین انتخابات در دسامبر ۲۰۱۹ که با خشونت مرگبار و اتهام تقلب در صندوق‌های را همراه بود، پیروز شد.
در آن زمان خالده ضیا، نخست وزیر اسبق و رئیس حزب ملی گرای بنگلادش (BNP) به عنوان اپوزیسیون، رقیب اصلی او بود که سال قبل از آن به اتهام فساد به زندان افتاد. در سه دهه گذشته، سیاست در بنگلادش با رقابت شدید بین این دو زن همراه بوده است که هر دو شاهد ترور پدر و شوهر سیاستمدار خود بودند.
ضیا، ۷۸ ساله، اکنون در حبس خانگی به سر می‌برد و حزب ملی‌گرای بنگلادش همچنان با چالش‌های فزاینده‌ای از سوی حسینا مواجه است. این وضعیت به اعتراض‌های گسترده‌ای منجر شده و BNP تصمیم گرفته دوباره انتخابات را تحریم کند و راه را برای حسینا باز کند.
با این حال، این کشور - که آرزو دارد تا سال ۲۰۳۱ به یک کشور با درآمد متوسط تبدیل شود - دوران رشد اقتصادی را تجربه می کند.
سریرادا دوتا، استاد روابط بین‌الملل در دانشگاه جهانی جیندال OP و نویسنده کتاب «بنگلادش در سفری جدید - حرکت به سمت ورای هویت منطقه‌ای» معتقد است: بنگلادش از زمان پیدایش همواره دارای بی‌ثباتی سیاسی بوده است، اما آنها توانسته‌اند نرخ رشد بسیار خوبی داشته باشند.
وی همچنین افزود: کشور در حال ایجاد روابط قوی با همسایگان کلیدی در منطقه است. بنابراین صرف نظر از اینکه رهبر چه کسی باشد، همان مدل‌های توسعه‌ای انتخاب خواهند شد زیرا بنگلادش آرزو دارد چیزی بسیار بزرگتر از آنچه در حال حاضر هست باشد.
سریلانکا
تقریبا دو سال قبل گوتابایا راجاپاکسا رئیس جمهور سابق سری لانکا مجبور به فرار از کشور شد پس از اینکه معترضان با عصبانیت به محل اقامت او هجوم بردند و او را مقصر بدترین بحران اقتصادی در طول ۷۳ سال معرفی کردند.
این یک لحظه قابل ملاحظه برای یک جنبش اعتراضی بود که این کشور ورشکسته ۲۲ میلیونی را پس از تجربه تورم و کمبود ذخایر خارجی به کانون توجه جهانی تبدیل کرد. راجاپاکسا از سمت خود استعفا داد و راه را برای روی کار آمدن رانیل ویکرمسینگه رئیس جمهور فعلی هموار کرد.
در انتخاباتی که انتظار می‌رود پیش از سپتامبر انجام شود، ویکرمسینگه احتمالاً برای دومین دوره نامزد می‌شود. او به تأمین وام مورد نیاز از صندوق بین‌المللی پول کمک کرد و اصلاحات گسترده‌ای در بودجه برای تضمین رشد مالی انجام داد.
سریلانکا از سال ۲۰۱۸ انتخابات عمومی برگزار نکرده و ویکرمسینگه بارها به دلیل بحران اقتصادی انتخابات را به تعویق انداخته است. در حالی که اقتصاد و وضعیت مردم کشور بهبود می‌یاید، هنوز تاریخ قطعی برای انتخابات اعلام نشده و باید دید که آیا سال ۲۰۲۴ سالی خواهد بود که مردم این کشور در مورد رهبر آینده خود تصمیم بگیرند یا خیر.
نظر شما