از نگاه این روشندلان، مهندس مهدی عزیزیان قائم مقام تولیت آستان قدس رضوی و مهندس منبتی معاون امور متبرکه و امور زائران حرم، این بار عصای سفید خداپسندانه‌ای شدند، برای تشرف  گروه 100 نفره‌ای  که تمامی شان بانوی روشندل هستند. همان‌ها که هر چند چشمان سرشان به روی رنگ‌ها بسته است، اما رنگ گنبد طلا و پرچم سبز رضا(علیه السلام) را بهتر از هر زائری با چشم دل درک می‌کنند. این را می‌توان از نگاه‌های خیره و برق امیدشان بر گنبد طلایی و پرچم سبز بارگاه مطهر امام مهربانی‌ها فهمید. مگر نه آنکه آنان روشن ضمیران دل آگاهند؟
این تشرف معنوی در آخرین روزهای سال‌های 1394 و در ظهر شنبه گذشته در حالی صورت گرفت که همه جای خطه خورشید عطر فاطمیه گرفته بود. یک نشان از این عطرافشانی همین حجاب فاطمی بر رخ شکوفه‌های معصوم روشندلی است که به ظاهر نمی‌توانند ببینند! مهلا سادات وزیری، راضیه سادات حسینی، زهرا پیگیری و زهرا بهرامیان از این جمع روشن ضمیر در گوشه‌ای ایستاده اند. دو نفرشان پنجه در پنجه هم انداخته و در شوق زیارت منتظر حرکت گروه هستند. وقتی از حال و هوای زیارت می‌پرسم، جملگی یک پاسخ دارند: «... خدا رو شکر. خیلی احساس خوبی داریم. ناهار هم میهمان غذای متبرک حضرت هستیم!».
سعید فولادی که خود نیز کم بیناست، به عنوان مدیر گروه این سفر زیارتی چنین می‌گوید: افراد حاضر که همه خانم هستند و در رده‌های سنی متفاوت جای دارند، دومین تشرف گروهی روشندلان این مرکز به حرم مطهر امام رضا(علیه السلام) است. پیش ازاین با گروه پسران میهمان آستان قدس رضوی بودیم. این عده متشکل از نابینایان مطلق و کم بینایان سطوح مختلف هستند.
از وی با توجه به سختی حرکت و جابجایی روشندلان در صحن و سرای قدس رضوی و خستگی اعضای گروه می‌پرسم که پاسخ را از زبان اعضای گروه چنین می‌شنوم:« برویم پشت پنجره فولاد! برویم پشت پنجره فولاد...!».
اما روایت  شور و شوق معنوی حضور این میهمانان در پشت پنجره فولاد از عهده قلم بر نمی‌آید چرا که خادمان پرتلاش در صحن انقلاب نیز با این گروه همراهی دلچسبی دارند. آنان برای چند لحظه پشت پنجره فولاد را برای گروه روشندلان زائر خلوت می‌کنند! حالا گرچه چشم‌ها نمی‌بیند، اما دست‌ها بی‌اراده مسیر خود را پیدا می‌کند و بر پنجره فولاد گره می‌خورد تا شفاف‌ترین زیارت شکل بگیرد: «السلام علیک یا علی بن موسی الرضا(علیه السلام)». قطرات اشک از چشمان نابینایان و کم بینایان خالصانه خارج می‌شود. سایر زائران و مجاوران که بر روی فرش‌های صحن انقلاب نشسته و یا ایستاده‌اند، بر زلالی زیارت روشندلان غبطه می‌خورند و ناله از دل و جان سر می‌دهند. آن‌ها نیک می‌دانند که این نابینایان و کم بینایان زائر، گروه جدابافته‌ای از آنانند! گروهی که میهمان خاص حضرت شمس الشموس علی بن موسی الرضا(علیه السلام) شده اند و این امتیاز معنوی ویژه آنان را از دیگر زایران متمایز کرده است.
در این شور و شعف معنوی، یاد شعری از رهبر فرزانه انقلاب برای ناشنوایان و نابینایان می‌افتم:
«در چشم خود نهانیم، ما را تو می‌شناسی/ خط نگه نویسد، حال درون ما را» و یا این بیت که می‌گوید: « با آنکه بی‌نشانیم، ما را تو می‌شناسی/ ویرانه ایم و در دل گنجی ز راز داریم».