آخر بعضی ها که تعدادشان هم کم نیست فقط انتظار تَر و خشک شدن و حمایت های همه جانبه دارند و متوقع و مهربانی خواه اند. نمی نشینند ته روز، ته هفته و ته ماه، به رفتارشان رسیدگی کنند.

امروز به خودم می گفتم: اگر تعداد خودخواهان و ازخودگذشتگان را جمع و کم کنیم چه خبری می شود؟ چه آماری به دست می آید؟

بعد به دور و برم منصفانه که نگاه کردم دیدم چنان رقم خوش بینانه ای از داخلش در نمی آید. دیدم مهربانی و درک، که نقطه اتصال و انفصال آدم ها از هم است دارد دستِ کم گرفته می شود و رنگ می بازد.

در همین حال و هوا ناگهان یاد مادرم افتادم. همیشه از زن هایی شبیه به او که صبح زود چایشان دَم است و سفره صبحانه شان  پهن، خوشم می آید. آنها که هربار بی چشمداشت و صبورانه می روند سراغ تنبل های خانه. حالا فرقی نمی کند هرچند تایی که باشند.

از کلّه سحر، لحن خوش دارند و به همه گوشزد می کنند فقط مهربانی و مهربانی، کُدِ خوشبختی ست. بی بهانه و با بهانه، همه را نوازش می کنند و دست بر پیشانی شان می گذارند تا ببینند تب دارند یا نه.

از آدم های با احساس و با محبتی که می دانند چه کسی، چه چیزی را بیشتر می پسندد، حظ می کنم. از آنهایی که بلدند کلمات را آنطوری کنارهم بچینند که شنونده از خودش خوشش بیاید، شاد شود و به فردا امیدوارتر و دلگرم تر گردد.