سید احمد موسوی/

مایک پمپئو، وزیر خارجه آمریکا با اعلام اینکه کاخ سفید به این نتیجه رسیده است که شهرک‌سازی اسرائیل به خودی خود نقض قوانین بین‌المللی نیست، بر این مسئله صحه گذاشت که رفتار غیرقانونی اگر به اندازه کافی با زور همراه شود، می‌تواند قانونی محسوب شود؛ منطقی که نه فقط خلاف قوانین بین المللی که خلاف تعهدات اساسی منشور سازمان ملل نیز به حساب می‌آید. مواضع حقوق بین الملل در مورد مسئله شهرک سازی‌های رژیم اسرائیل ناشی از واقعیتی است که به طور رسمی از سوی معتبرترین منابع حقوق بین‌الملل مورد تأیید قرار گرفته‌اند؛ ذکر چند نمونه مهم این اجماع بین‌المللی را نشان می‌دهد.

در مورد اول، ماده 49 کنوانسیون چهارم ژنو می‌گوید: یک قدرت اشغالگر «نباید بخش‌هایی از جمعیت غیرنظامی خود را به قلمرویی که اشغال می‌کند، تبعید یا منتقل کند. تطبیق این ماده مهم حقوق بین‌المللی بشردوستانه به روشنی استقرار شهرک‌های صهیونیستی در هر قسمت از سرزمین‌های اشغالی فلسطین را ممنوع اعلام می‌کند و اگر قرار بود رژیم صهیونیستی مطابق قوانین بین‌المللی عمل کند ، باید فعالیت شهرک سازی متوقف و برچیدن آنچه در سال‌های پس از جنگ 1967 ساخته شده بود، آغاز می‌شد. در عوض ، رژیم اسرائیل با سرعت و شتاب بیشتری به بنا کردن شهرک‌های جدید خود با این استدلال بی‌پایه و اساس که اسرائیلی‌ها باید آزاد باشند تا هر جایی در فلسطین که تمایل دارند، زندگی کنند، می‌پرداخت

رژیم صهیونیستی حتی پا را فرارتر نهاده و شهرک سازی را حتی مناطقی از بیت‌المقدس و کرانه باختری به بهانه اینکه این مناطق «بخشی از سرزمین موعود» هستند، گسترش داده است. دیوان بین‌المللی دادگستری در سال 2004 دوباره بر غیرقانونی بودن ساخت و ساز رزیم صهیونیستی در سرزمین اشغالی تأکید کرد، اما با وجود اعلام صریح دیوان بین‌المللی دادگستری این رژیم با تأکید بر ویژگی «مشورتی» این رأی دیوان از تمکین به آن خودداری کرد. در دسامبر سال 2016 ، شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه 2334 را در حالی که آمریکا از دادن رأی خودداری کرد با 14 رأی موافق  به تصویب رساند.قطعنامه خاطرنشان می‌کرد شهرک‌ها «نقض آشکار قوانین بین‌المللی و مانع بزرگ برای دستیابی به راه حل عادلانه  برای صلح پایدار و جامع است».

اما اهمیت سخنان پمپئو به واسطه موقعیت زمانی آن است که به رژیم صهیونیستی انگیزه می‌دهد تا به سمت الحاق سرزمین‌های اشغالی دیگر پیش رود. لفاظی‌های اخیر پمپئو را باید در ادامه الگوی تعیین شده دونالد ترامپ در رد هرگونه اجماع بین‌المللی در مورد موضوعات کلیدی که بر حقوق و وظایف دولت‌ها تأثیرگذار هستند، قلمداد کرد.

نکات برجسته این الگو را می‌توان در انتقال سفارت آمریکا از تل آویو به بیت‌المقدس، به رسمیت شناختن الحاق ارتفاعات جولان سوریه به رژیم اسرائیل و اکنون، مهر تأیید بر ساخت غیرقانونی شهرک‌های صهیونیستی به وضوح مشاهده کرد. از اقدام اخیر کاخ سفید در محافل دیپلماتیک به عنوان میخ نهایی بر تابوت راه حل پیشنهادی تشکیل دو کشور یاد می‌شود؛ راه حلی که صدالبته از همان ابتدا محکوم به شکست بود. قطب نمای سیاسی که به رویکرد واشنگتن در قبال مسئله فلسطین جهت می‌دهد، وضعیت را به سمت ایجاد سرزمینی با احتمال تسلط صهیونیست‌ها و اشغال کامل فلسطین در قالب ساختاری با رژیم آپارتاید، سوق می‌دهد. اما آیا این پایان ماجرای فلسطین خواهد بود؟ محال است؛ چرا که مقاومت فلسطین و جنبش همبستگی جهانی داستانی متفاوت را به جهانیان خواهد گفت.