معارف: در مکتب تشیع بین داوطلبی منصب، برای خدمت و اعلای کلمه حق و بین داوطلبی با هدف قدرتطلبی و حرص بر مقام تفاوت وجود دارد. برخی معتقدند به احتیاط، نزدیکتر آن است که فرد، داوطلب منصب نشود تا در معرض تهمت ریاستطلبی و قدرتطلبی قرار نگیرد و از پیامدهای آن مصون باشد، مگر اینکه شرایط به گونهای باشد که احساس کند جز او کسی توان این کار را ندارد. احادیث بسیاری در جوامع روایی شیعی وارد شده است مبنی بر اینکه مؤمن حق ذلیل کردن خود را ندارد. پرسیده شد: چگونه به ذلت میافتد؟ فرمود: خود را داوطلب کاری کند که بیش از توان اوست. بنابراین درصورت ناتوانی، انسان نباید داوطلب شود، بلکه اگر به او پیشنهاد هم شد، با بصیرت و شناختی که از خود دارد، نباید آن را بپذیرد.
