همیشه از نصیحت کردن گریزان بوده‌ام. باورم آن بوده که خداوند کاینات را چنان آفریده تا با نگریستن به هر طرفش هر درسی را که انسان نیاز دارد به عینه ببیند و بیاموزد.
۱ـ شنوای عتاب و خطاب
وقتی آدم، «خردسال» است؛ «گوش نصیحت‌پذیر»ش باز است. می‌شنود و «می‌پذیرد»... هم جهان و آدم‌هایش را نمی‌شناسد... هم به والدینش «اعتماد» دارد. در خردسالی، «شنیده‌های دستوری» نیز با نگاه «مهرآمیز» شنیده می‌شنوند. آدم‌ها، در خردسالی، سراپا گوش‌اند... حتی اگر در شنیدة دستوری، اهانت و تندی باشد. در خردسالی، تصور مهربانی دیگران بر عتاب‌شان می‌چربد. خردسال، «در سکوت» می‌شنود.
