به گزارش قدس انلاین به نقل از ماهنامه بین المللی زائر، حضرت می‌فرماید: هر دو خوب است، هر دو نیک است. راوی عرض کرد: می‌دانم هر دو خوب است، می‌خواهم دقیق بدانم کدام برتر است؟ حضرت فرمودند: «الدُّعاءُ أفضَلُ .... هِیَ و اللَّهِ أفضَلُ؛ به خدا قسم، دعا برتر است» [1].

این مطلبِ مهمّی است که اگر یکی در نماز، بیشتر قرآن بخواند و دیگری بیشتر دعا بخواند و در یک آن، شروع و در یک آن، پایان ببرند، آن کسی که دعای بیشتری کرده، ارزش بیشتری را کسب کرده و طبق این روایت و بعضی روایات دیگر، کار برتری را انجام داده است. وقتی بُرَید بن معاویه از امام باقر (علیه‌السلام) می‌پرسد: کثرت قرائت قرآن افضل است یا کثرتِ دعا؟ حضرت می‌فرمایند: «کَثرَهُ الدُّعاءِ أفضَل؛ بیشتر بودن دعا، برتر است» [2].

باید توجه داشت که در این روایت، بیشتر بودن قرائت و بیشتر بودن دعا، موضوعِ مقایسه قرار گرفته است، نه اصل قرائت و اصل دعا و گرنه در برخی روایات، اصل قرائت، بر اصل دعا مقدّم شده است، چنانکه حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بیان داشته اند: أفضَلُ عِبادَهِ اُمَّتی بَعدَ قِراءَهِ القُرآنِ الدُّعاء؛ برترین عبادت امّت من بعد از قرائت قرآن، دعاست» [3]. همچنین در روایت معتبر دیگری از امام باقر (علیه‌السلام) آمده است: «الدُّعاءُ بَعدَ الفَریضَهِ أفضَلُ مِنَ الصَّلاهِ تَنَفُّلا؛ دعا بعد از نمازِ واجب، برتر از نماز مستحبّی است» [4].

 حتّی در روایتی، عبید بن زراره از امام صادق (علیه‌السلام) می‌پرسد: عَن رَجُلَینِ قامَ أحَدُهُما یُصَلّی حَتَّی أصبَحَ و الآخَرُ جالِسٌ یَدعو أیُّهُما أفضَلُ؟ قالَ: الدُّعاءُ أفضَل؛ اگر دو فرد را فرض کنیم که یکی قیام به نماز می‌کند تا صبح فرا رسد و دیگری نشسته و مشغول دعاست، کدام افضل است؟ حضرت در پاسخ فرمودند: دعا برتر است [5]. همچنین از روایات مربوط به روزۀ روز عرفه، از جمله رُجحان دعا بر روزه نیز، استفاده می‌شود، مانند حدیث صحیح محمّد بن مسلم که امام باقر (علیه‌السلام) در آن می‌فرماید: «فَإنّهُ یَومُ دُعاءٍ و مَسألَهٍ فَصُمهُ و إن خَشیتَ أن تَضعُفَ عَن ذَلِکَ فَلا تَصُمهُ؛ روز عرفه، روز دعا و درخواست است. پس آن روز را روزه بدار و اگر می‌ترسی ضعفِ از دعا پیدا کنی، پس روزه نگیر» [6].

شاید خیلی از افراد از این اهمّیّت ها آگاهی نداشته باشند، بنابراین اهتمامی ویژه به دعا نداشته باشند. البتّه هر یک از این امور، یعنی دعا، قرائت قرآن، نمازِ نافله و...، از جایگاهی ویژه برخوردار و نتایج خود را دارد و چنانکه معلوم است، از هر یک به واسطۀ دیگری بی‌نیاز نمی شویم.

پی نوشت‌ها:

1- حرعاملی، وسائل الشیعه، ج 6: 438.

2- همان: ج 7: 31.

3- نوری، مستدرک الوسائل، ج5: 159.

4- کلینی، کافی، ج 3: 342.

5- حرعاملی، وسائل الشیعه، ج 6: 437.

6-همان، ج 10: 465.