قدس آنلاین

روایت حاجی عبدالقادر رمضانی درباره خلاصی‌اش از حادثه منا

نجات از خیابان ۲۰۴

نمی‌دانم چقدر گذشت، ولی توی حال بیهوشی، زیر فشار دست و پاها، یک لحظه صدای مادرم را شنیدم. گفت: «دستتِ بده.» دستم را بالا آوردم و حس کردم که من را از لای جنازه‌ها کشید بیرون. بلند که شدم، تازه دیدم که تا چشم کار می‌کند، آدم‌ها افتاده‌اند روی هم...

درباره نورمحمد و زهرا که زندگی‌شان را غیرمنتظره آغاز کرده‌اند

به ما می‌گویند «مرغ عشق»

مادرم اصرار داشت که جوابِ رد بدهیم. انگار هم از نابینایی‌ و مشکلاتش ترس داشت و هم اینکه چون راهشان دور بود، می‌ترسید من را هم ببرند پیش خودشان. بقیه خانواده هم اصرار داشتند که «زندگی با نابیناها به این سادگی که تو فکر می‌کنی، نیست...»

کارخانه‌داری که مسافرکش شد!

تلفن دفتر زنگ خورد و نگهبانِ کارخانه از آن‌ور خط گفت: «یه آقایی اومده و میگه باید بیاین اینجا تا شما رو ببینه...» رفتم جلوی در که ببینم حرفش چیست. توی اولین جمله‌اش گفت: «شما با چه مجوزی اومدین اینجا؟» گفتم: «اینجا کارخونه‌مونه.» گفت: «اینجا کارخونه منه! همین الان هم خالی‌اش می‌کنین.»

روایتی درباره «مریم»؛ زنی که فرار کرد تا همسرش را نجات بدهد

هفت سال پیش بود؛ حول و حوش ظهرِ یکی از روزهای اوایل شهریور. موقع خوابِ همسرم، دو سه صفحه نامه نوشتم و گذاشتم بالای سرش. چمدان را از لباس و اسباب‌بازی پر کردم. بی‌سروصدا شروع کردم به گشتن دنبال چادر مشکی‌ای که توی خانه داشتیم. بعد زنگ زدم ترمینال. دو تا بلیت گرفتم و از خانه زدم بیرون.