اهالی حرم

دعا برای جلوگیری از جنگ جهانی سوم

وضع مشهد ما هم هیچ خوب نیست و، اتفاقاً، قرار است زائران، عقب نماز ظهر و عصر، نماز باران هم بخوانند.
جلال از اتفاق عجیبی می‌گوید که از خانه‌ای در رامسر آغاز شد و تا حرم ادامه داشت / شاخه گل پیرزن!

اتفاق عجیب و به‌یادماندنی آن‌طور که جلال می‌گوید نه از وسط مزرعه‌های دراندشت و گلخانه‌های دم‌گرفته که از پشت در خانه‌ای معمولی آغاز می‌شود: یک…

تیتر سه زیرسرویس

درباره سرنشینان اتوبوسی که همگی نابینا شدند / هر کی نمی‌بینه، بیاد طرف صدای من!

ما را با یک اتوبوسِ بدون صندلی به سمت بیمارستان بقایی می‌بردند. ششِ بعدازظهر بود و کم‌کم همه‌جا داشت برایم تیره و تار می‌شد. رسیدیم و اتوبوس ایستاد. یکی از بچه‌ها داد زد: «هر کی نمی‌بینه، بیاد طرف صدای من!»
روایت آدمی که سخت‌ترین روزهای زندگی‌اش را با اتفاق جالبی از سر گذرانده / خدا، معطل اسباب و علت نمی‌ماند!

در همه زندگی‌ام یادم نیست مثل آن دفعه کفگیرمان به ته دیگ خورده باشد. خیلی سخت می‌گذشت. ولی انگار خدا معطل اسباب و علت نمی‌ماند و همیشه از جایی می‌رساند که گمانش را نداری. -کارهای خدا- وزارتخانه همان موقع تصمیم گرفته بود که ...
روایت جمع شش نفره‌ای که یکی‌شان قبل از سفر به مشهد از دنیا رفت / خواب دیدیم همراهمان آمده

اسمش «کبری» بود. مثل خواهر بودیم برای هم. نان و نمک همدیگر را خورده بودیم. خدابیامرز مثل همه ما از اول سال سرِ زمین‌های برنج کارگری‌ می‌کرد. بعد می‌رفتیم کارگریِ باغ‌های هلو و مرکبات. هفتِ صبح سر باغ‌ها بودیم، تا سه بعدازظهر.
درباره مادری که چند دفتر شُکرگزاری از او به یادگار مانده / شُکر برای صدای جیرجیرک‌ها

همیشه چیزی برای غافلگیر کردن ما داشت. یادم هست «عسل بدیعی» که فوت کرده بود، بهم گفت: «اسم بابای عسل بدیعی چی بوده مادر؟!» گفتم: «می‌خواین چه کار؟!» گفت: «می‌خوام براش نماز شب اول قبر بخونم!»
آدم تلخ و شیرین‌ترین روزهایش را هم فراموش می‌کند / دانش‌آموز بودم که اسلحه دست گرفتم!

من هجده‌ساله بودم که خانه‌مان را ترک کردم و اسلحه دست گرفتم. همه‌چیز از یک شب عجیب شروع شد. از آخرِ شب هواپیماها را می‌دیدیم که از آسمان قُندوز می‌آیند و از روی سرمان رد می‌شوند. نمی‌دانستیم چه خبر است. صبح که شد، تازه تانک‌های روس را دیدیم که ...