هر عضو هیات علمی در ابتدای شروع بکار خود در دانشگاه با یک رتبه علمی آغاز به کار می کند. در کشور ما این رتبه عموماً مرتبه استادیاری است. پس از آن در طی فرایندی، ارتقای مرتبه علمی عضو هیات علمی رخ می دهد و تا مرتبه استادی ادامه می یابد. هر یک از این مراتب علمی تعریف مشخصی دارند و قاعدتاً شرح وظایف مشخصی برای آن ها تعریف شده است. همانطور که از اسم آن ها هم بر می آید بعنوان مثال رتبه استادیاری به معنی دستیار استاد است. به این معنی که شخصی با این رتبه قرار نیست وظایف یک استاد تمام با آن تجربه و توانایی علمی را انجام دهد بلکه او در مقام دستیار استاد، باید استاد را در انجام این وظایف یاری کند. این وظایف عمدتاً کاهش بار تدریس استاد است که در نتیجه استاد وقت بیشتری برای پژوهش هدفمند خواهد داشت. در مرتبه دانشیاری وزن بخش پژوهشی بیشتر می شود و در نهایت عضو هیات علمی در مرتبه استادی عمده وقت خود را صرف پژوهش و سیاست گذاری می کند.

موضوعی که در سیستم آموزش عالی کشور دیده می شود این است که این مراتب علمی با هم مخلوط شده و تقریباً هیچ تفاوت قابل توجهی با هم ندارند. یک استادیار به همان میزان درس می دهد که یک استاد درس ارایه می کند. ار نظر پژوهشی نیز تقریبا انتظار یکسانی از هر دو آنها می رود. به این ترتیب نه استادیار جوان بی تجربه می تواند نقش موثر خود را ایفا کند و نه استاد توانا شده با تجربه وقت برای کارهای کلان دارد و در نهایت هر دو به ضرر سیستم دانشگاهی کشور است. نگاهی با آیین نامه ارتقای استادان کاملاً این نظر را تایید میکند.

موضوع وقتی بغرنج تر می شود که توجه کنیم که تقریباً امکان استخدام مربی یعنی عضو هیات علمی با درجه کمتر از دکتری در کشور منتفی شده است. این یعنی بسیاری از کارهای اجرایی بدون هیچ بار علمی باید توسط خود استادان انجام شود که قطعاً بازدهی خوبی نخواهد داشت.استخدام مربی تاثیر عظیمی بر کاهش بار مسوولیت های اجرایی استادان دارد و به نوعی آن ها را از وظایفی که هیچ بار علمی ندارد آزاد می کند تا به آنچه که برای آن استخدام شده اند و وظیفه آن هاست پردازند.