به گزارش قدس آنلاین، همان‌ طور که پیشتر هم اشاره کردیم، شبه‌قاره هند یکی از مناطقی است که در آن فرهنگ و آموزه‌های تشیع به سرعت گسترش یافت.

در برخی نواحی مانند لکهنو(شمال شبه‌قاره) و دکن(مرکز شبه‌قاره)، جمعیت قابل توجهی از شیعیان حضور دارند و مراکز آموزشی قدرتمندی مانند «شیعه کالج» توسط آن‌ها در سده اخیر افتتاح شده است.

البته شیعیان در دیگر ایالت‌های سرزمین هند نیز کاملاً فعال هستند و اجتماعات آن‌ها به ویژه در ایام جشن‌ها یا سوگواری‌های مذهبی شهرت فراوانی دارد. از میان شیعیان هند، شخصیت‌ها و اندیشمندان برجسته‌ای برخاسته‌اند که مظفر حسین طاهر یکی از مشهورترین آن‌ها در دوره معاصر است؛ حقوقدان، خطیب و اندیشمند برجسته شیعه که در سال ۱۳۶۷ خورشیدی، هنگام حضور در نشست مجمع جهانی اهل‌بیت(ع) در تهران، درگذشت و پیکر او پس از انتقال به مشهد، در جوار بارگاه ملکوتی ثامن‌الحجج(ع) در صحن نو(آزادی) به خاک سپرده شد.

وکیلی که مداح شد

مظفر حسین طاهر در سال ۱۳۱۰ خورشیدی در لکهنو، مرکز ایالت اوتارپرادش هند به دنیا آمد؛ در خانواده‌ای مسلمان و شیعی مذهب که اصالتاً از اهالی روستای شیعه‌نشین «جرول» بودند. نسب مظفر حسین از طرف مادری، به علامه میرحامد حسین، از علما و سادات مشهور هند و نویسنده کتاب «عبقات الانوار» می‌رسید.

خاندان مظفر حسین عمدتاً در حوزه علوم دینی تحصیل کرده بودند و به امر تبلیغ و دفاع از معارف تشیع اشتغال داشتند. او نیز در کودکی، قرآن و زبان فارسی را از دایی و جد پدری‌اش آموخت و مقدمات علوم دینی را فرا گرفت.

وی پس از فراگیری مقدمات، وارد «کالج شیعه» در لکهنو شد؛ جایی که توسط علمای شیعه برای تربیت نسل جدید ساخته شده‌ بود و در آن بزرگانی مانند مولانا محمدسعید تدریس می‌کردند. در این کالج، در کنار علوم جدید، معارف دینی و آموزه‌های شیعی هم تدریس می‌شد. مظفر حسین ضمن فراگیری دانش حقوق، به دلیل علاقه شدیدی که به معارف شیعه داشت، در آن زمینه نیز به مطالعه و تحقیق پرداخت.

او مدتی بعد، لیسانس حقوق خود را از «کالج شیعه» گرفت و موفق به دریافت پروانه وکالت شد؛ اما حضور در دادگاه و پرداختن به وکالت، کاری نبود که با طبع وی سازگار باشد. مظفر حسین دوست داشت مبلغ دینی شود.

خطیب شهیر هندوستان

طولی نکشید که او به دلیل دارا بودن دو ویژگی برجسته، به خطیبی بسیار مشهور تبدیل شد؛ اولاً مظفر حسین بیان بسیار رسایی داشت و ثانیاً از اطلاعات دینی و حقوقی بسیار بالایی برخوردار بود. وی فعالیت‌های تبلیغی را ابتدا از روستای آبا و اجدادی‌اش آغاز کرد. مظفر حسین در جرول، در ماه‌های محرم و صفر به خواندن مرثیه و ایراد سخنرانی مذهبی می‌پرداخت و چون بیان و اطلاعاتش مورد توجه قرار گرفت، به تدریج و در طول کمتر از

یک دهه، به خطیبی شناخته شده در تمام شبه‌قاره هند تبدیل شد. کمتر شهر شیعه‌نشینی در هند وجود دارد که از مظفر حسین میزبانی نکرده‌ باشد. او افزون بر این شهرها، در مراکز ایالت و پایتخت هندوستان نیز به ایراد سخنرانی می‌پرداخت و ضمن آن‌ها، از ساحت معارف شیعه و آموزه‌های اهل‌ بیت(ع) دفاع می‌کرد. با افزایش شهرت مظفر حسین، شیعیان برای استفاده بهتر و بیشتر از سخنان او، به پخش زنده سخنرانی‌هایش روی آوردند؛ با همت جوانان شیعه و از طریق تلفن، سخنرانی‌های مظفر حسین در مناطق مختلف و شیعه‌نشین هندوستان به صورت مستقیم پخش می‌شد و از این نظر باید او را نخستین خطیب شیعه بدانیم که سخنانش به طور همزمان برای علاقه‌مندان در شهرهای دیگر هم پخش می‌شده ‌است.

مظفر حسین تنها در کشور هندوستان فعالیت نمی‌کرد؛ شیعیان پاکستان نیز بارها از وی برای سخنرانی دعوت کردند. این موضوع به ویژه به دلیل فعالیت سلفی‌ها در این کشور و ضرورت تبیین معارف اهل ‌بیت(ع) برای عموم مردم، بسیار ضروری و راهبردی بود.

دوستدار انقلاب اسلامی

با پیروزی انقلاب اسلامی ایران، مظفر حسین بارها به کشور ما سفر کرد و حتی موفق به دیدار با امام خمینی(ره) شد. او از مدافعان برجسته انقلاب اسلامی در شبه‌قاره هند بود و در اواخر عمر، هنگامی که مدیریت کتابخانه بسیار مهم ناصریه را بر عهده داشت، جلساتی برای بحث درباره انقلاب اسلامی ایران و اهداف آن برگزار می‌کرد.

بد نیست بدانید که مظفر حسین در ایام حضور در کتابخانه ناصریه، پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، مدتی میزبان علامه امینی، صاحب کتاب ارزشمند «الغدیر» بود. این اندیشمند برجسته سرانجام در سال ۱۳۶۷، در ۵۷ سالگی دار فانی را وداع گفت. 

خبرنگار: محمدحسین نیکبخت

انتهای پیام/