به گزارش قدس آنلاین، تیمی که قرار بود با بازگشت کاپیتان محبوبش دوباره رنگ اقتدار بگیرد، حالا پس از پنج مسابقه، هنوز طعم پیروزی را نچشیده و در زمین و زمان به دنبال راه خروج از کوچه‌بن‌بست است.بازگشت نویدکیا از همان ابتدا روی کاغذ تصمیمی «معقول» جلوه می‌کرد. او نه‌تنها فرزند باشگاه بود، بلکه محبوب سکوها و آشنا با فضای لیگ ایران. اما فوتبال روی کاغذ بازی نمی‌شود. انتخابی که قرار بود مرهمی بر زخم جدایی ناگهانی پاتریس کارترون باشد، در عمل به زخمی تازه بدل شده است. ۳ باخت، ۲ مساوی و صفر برد؛ آماری که برای تیمی مدعی قهرمانی در ایران و آسیا، چیزی شبیه به فاجعه است.

سپاهان فصلش را با حذف در پلی‌آف لیگ نخبگان مقابل الدحیل آغاز کرد؛ سقوطی که آنها را به سطح دوم لیگ قهرمانان فرستاد. در لیگ داخلی هم خبری از شکوه نیست؛ مساوی با ملوان، شکست مقابل پرسپولیس، تساوی با گل‌گهر و حالا هم باختی تلخ برابر الحسین اردن. تیمی که قرار بود «مدعی» باشد، بیشتر به تیمی خسته و بی‌روحیه شباهت دارد که حتی سایه خودش را هم نمی‌تواند دنبال کند.این نتایج به‌سرعت نویدکیا را در تنگنای روانی قرار داده است.

او که همیشه با چهره آرام و لحن ملایمش شناخته می‌شود، حالا در قامت مردی به نظر می‌رسد که هر لحظه ممکن است زیر بار فشار هواداران و رسانه‌ها خم شود. فوتبال ایران، جایی برای صبر ندارد؛ حتی اگر پای یکی از محبوب‌ترین چهره‌های تاریخ باشگاه وسط باشد.سپاهان حالا در آستانه نبرد با تراکتور است؛ تیمی که نه‌تنها مدافع عنوان قهرمانی است، بلکه باانگیزه و پرقدرت ظاهر می‌شود.

برای نویدکیا این مسابقه بیش از یک بازی عادی‌ست؛ نبردی‌ست برای زنده‌ماندن در نیمکت، آزمونی برای اینکه آیا می‌تواند از این کوچه‌بن‌بست عبور کند یا نه.محرم نویدکیا، روزی به‌عنوان رهبر آرام و خوش‌فکر در زمین بازی، تکیه‌گاه هم‌تیمی‌ها بود. اما امروز، روی نیمکت سپاهان، بیش از هر زمان دیگری به حمایت نیاز دارد. پرسش اساسی این است: آیا او می‌تواند تیمش را از سراشیبی سقوط بالا بکشد، یا اینکه سپاهان باید به فکر قهرمان دیگری باشد تا پرچم زردپوشان را از زمین بلند کند؟