این تناقض به پرسشی کلیدی منجر شده است؛ آیا می‌توان همزمان نقش بازیگری مؤثر در سطح جهانی و عرصه بین‌المللی داشت و در عین حال مدیری موفق در سیاست‌های داخلی بود؟
مکرون در سیاست خارجی همچنان پرچمدار دفاع از فلسطین در اروپا باقی مانده و تلاش دارد طرح خود موسوم به اعلامیه نیویورک را که نقشه راهی ۴۲ ماده‌ای است، پیش ببرد. اما مشکلات اقتصادی در فرانسه و بن‌بست سیاسی در پارلمان، توانایی او را در تحقق این اهداف محدود کرده است. منتقدان می‌گویند مکرون بیش از آنکه ابزار واقعی برای اجرای برنامه‌هایش داشته باشد به خطابه‌های پرشور متکی است.
به رسمیت شناختن دولت فلسطین بیش از آنکه تحولی واقعی در سیاست خارجی فرانسه باشد، بازتابی از همان دوگانگی تاریخی است که از دوران دوگل تاکنون ادامه یافته است.این اقدام نه تغییری در موازنه قدرت ایجاد می‌کند و نه راهی به سوی پایان اشغالگری می‌گشاید، بلکه بیشتر ابزاری برای بازسازی وجهه اخلاقی پاریس در عرصه بین‌المللی است. در حالی که روابط گسترده با اسرائیل پابرجاست، شناسایی فلسطین تنها حرکتی نمادین باقی خواهد ماند.
حزب جوانان تسلیم‌ناپذیر فرانسه در پیامی اعلام کرده به رسمیت شناختن کشور فلسطین بدون تحریم اسرائیل مانند به رسمیت شناختن یک قبرستان است.
همچنین حزب چپ فرانسه تسلیم‌ناپذیر در واکنش به این اقدام دولت فرانسه گفته به رسمیت شناختن کشور فلسطین یک پیروزی برای بسیج مردمی است. اما برای پایان دادن به نسل‌کشی، فرانسه باید اقدامات مشخص و فوری مثل تحریم فوری تسلیحاتی اسرائیل یا تحریم‌های دیپلماتیک، اقتصادی و فرهنگی علیه اسرائیل و رهبران آن انجام دهد. این کشور می‌تواند حتی درخواست تعلیق توافق‌نامه همکاری میان اتحادیه اروپا و اسرائیل را به‌شکل جدی‌تر از آلمان و ایتالیا مطرح کند.