در روزهایی که درد به جان آدمی ریشه می‌زند و امید در دل انسان نایاب می‌شود، پرستاران همچون نوری آرام در دل و جان ظلمت‌زده بیماران می‌تابند و با دستان توانا و کلام نافذشان، جسم و روح بیماران را شفا می‌دهند.
پرستار امروز وارث رسالت زینب کبری(س) در عاشوراست، بانویی که نه فقط پرستار جسم‌های زخمی، بلکه حافظ روح‌های مقاومی بود که در دل مصیبت چون ققنوس از دل خاکستر اسلام ناب محمدی را زنده کردند. رسالتی که در آن مراقبت با آگاهی و شفقت با شجاعت گره خورده. پرستار کنار تخت بیمار، همان ‌گونه می‌ایستد که حضرت زینب(س) در کنار پیکرهای شهیدان ایستاد؛ با صلابت، با اشک‌هایی که پنهان می‌مانند و با صدایی که آرامش را به جان‌های نگران می‌دمد.
روز پرستار، تنها روز تجلیل از یک حرفه نیست؛ بلکه روز بزرگداشت رسالت بزرگی است که عقیله بنی هاشم(س) در دل تاریخ آن را معنایی تازه بخشید و ما اکنون قدردان پرستارانی هستیم که نه فقط درمانگر درد بلکه مسکن روح و جان خسته بیمارانی هستند که برای رسیدن به سلامتی به بیمارستان پناه آورده‌اند. پرستاران نیز در این مسیر با هر لمس، با هر کلمه‌ آرام‌بخش و با هر شب‌زنده‌داری، ادامه‌دهنده‌ راه زینب(س) هستند؛ راهی که از کربلا آغاز شد و تا امروز، در دل هر پرستار ادامه دارد.
صبح روز گذشته برای پاسداشت مقام این سنگربانان سلامت به همراه قنبری، فرمانده حوزه مقاومت بسیج ۲ عمار و بسیجیان این حوزه به بیمارستان مادر در خیابان سجاد مشهد رفتیم تا از زحمات پرستاران، این سنگربانان حوزه سلامت که با مهر و محبت خود در حال کمک به بیماران هستند، تشکر و قدردانی کنیم.
در هر بخشی از بیمارستان که وارد می‌شدیم، لب‌های خندان پرستاران و کادر پرستاری بیمارستان منتقل‌کننده روحیه زیبای مهر و ایثار این حافظان سلامت بود، خواهران و برادران حوزه۲ عمار با اهدای شاخه گل و نبات متبرک حرم مطهر رضوی از پرستاران قدردانی و تشکر کردند. به مناسبت روز پرستار در هر بخشی برنامه خاصی برپا بود و عطر گل و شیرینی و شادباش این روز، برای پرستاران روز خاص و زیبایی را رقم زده بود.

خداوند رسالت پرستاری را برای بندگانش انتخاب می‌کند

در بخش آی‌سی‌یو بیمارستان مادر ضمن تبریک روز پرستار به الهام شریف که ۱۵سال سابقه پرستاری دارد و اکنون سوپروایزر کنترل عفونت است، درباره این شغل می‌پرسم و او می‌گوید: به نظرم خداوند متعال رسالت پرستاری را برای بندگانش انتخاب می‌کند. چون خودم در ابتدای مسیر، با صحنه‌هایی مواجه می‌شدم که واقعاً سخت بود. بعضی وقت‌ها دچار تردید می‌شدم، اما کم‌کم سازگار شدم و سختی‌ها را به جان خریدم و شروع کردم.
او می‌افزاید: کار پرستاری با توجه به سختی‌های زیادی که دارد، اما در مقابل حقوق کمی به کادر پرستاری داده می‌شود، با این حال همچنان با عشق کار می‌کنیم و هنگامی که بیماران با حال خوب ترخیص می‌شوند، ما هم از انرژی حال خوب آن‌ها بهره‌مند می‌شویم. چون اجر و برکت دعای خیر بیماران را ثانیه به ثانیه در زندگی‌مان احساس می‌کنیم و این برایمان خیلی باارزش است.
این پرستار درباره ارتباطش با یکی از بیماران، خاطره‌ای تعریف می‌کند و می‌گوید: در آی‌سی‌یو مادری داشتیم که پس از مدت‌ها باردار شده بود، بچه‌اش که به دنیا آمد، خودش دچار مشکل شد و نوزادش در خانه بود و مادر در آی‌سی‌یو بستری شده بود. این مادر بیماری سنگینی داشت و از طرفی بسیار بی‌قرار فرزندش بود. اتفاقاً آن روزها بخش شلوغ بود و بیمار زیاد داشتیم، اما با این مادر خیلی ارتباط برقرار کردیم، دردش را کاهش دادیم و نفس‌هایش بهتر شد. من دلداری‌اش می‌دادم و می‌گفتم: «بچه‌ها بزرگ می‌شوند، نگران نباش، این دو روز را استراحت کن». اما او مدام می‌خواست با رضایت شخصی از بیمارستان خارج شود و این کار برایش خطرناک بود. به او امید و انرژی می‌دادم و می‌گفتم: «محکم باش، هنوز باید پسرت را داماد کنی».
شریف ادامه می‌دهد: خیلی جالب بود که پس از ترخیص، با من ارتباط برقرار کرد، اکنون دوست‌های خیلی صمیمی هستیم و رابطه‌مان همچنان ادامه دارد. من آن موقع احساس نمی‌کردم چه کار بزرگی انجام می‌دهم و از نظرم تنها داشتم وظیفه‌ام را انجام می‌دادم، اما بعداً زمانی که آن بیمار با من دوست صمیمی شد، به من گفت: «در آن روزها واقعاً می‌خواستم از بیمارستان بروم، چون افسردگی گرفته بودم و تحمل نمی‌کردم. اما صحبت‌های شما موجب شد که بمانم و درمانم تکمیل شود».

بهبودی بیماران، انگیزه‌ای برای ادامه کار است

مرجان سادات حسینی ‌مقدم، سوپروایزر بالینی بیمارستان مادر نیز که با وجود تحصیل در رشته روان‌شناسی شغل پرستاری را انتخاب کرده است، می‌گوید: عشق و علاقه‌ای که به این حرفه داشتم، من را وادار کرد وارد این رشته شوم و اکنون حدود ۲۶ سال است که در حال خدمت به بیماران هستم.
او می‌افزاید: چون من با جسم و روان بیماران در ارتباطم می‌توانم در هر دو بُعد به درمان آن‌ها کمک کنم، وقتی بیمار از نظر جسمی و روانی بهبود پیدا می‌کند و از بیمارستان خارج می‌شود، این موضوع برایم یک حس و انگیزه بسیار خوب برای ادامه کار است.
حسینی مقدم در پاسخ به این پرسش که توصیه شما به کسانی که می‌خواهند حرفه پرستاری را دنبال کنند، چیست؟ عنوان می‌کند: مهم‌ترین نکته این است کسانی که می‌خواهند این کار را دنبال کنند، حتماً با علاقه وارد این رشته شوند و آن را با عشق ادامه دهند؛ چرا که پرستار باید باوجدان و مسئولیت‌پذیر باشد، چون مستقیماً با جان بیماران در ارتباط است.

دعای خیر بیماران برایم بسیار ارزشمند است

مریم بهشتی که ماما و پرستار بخش زنان و زایمان بیمارستان مادر است نیز درباره شغل پرستاری می‌گوید: به دلیل اینکه مادرم مبتلا به سرطان بود و من پنج سالی که او با رنج و زحمت زندگی کرد از او مراقبت ‌کردم، با بیماران همذات‌پنداری می‌کنم و این تجربه سبب شد خدمت به بیماران را با تمام وجود و عاشقانه دوست داشته باشم.
او می‌افزاید: در این بخش کارم با نوزادان است و انرژی و حس خوبی از آن‌ها می‌گیرم، وقتی به نوزاد دست می‌زنم یا به مادری در مراقبت از نوزادش، شیردهی یا پرستاری از خودش کمک می‌کنم، واقعاً لذت می‌برم. دعای خیر بیماران برایم بسیار ارزشمند است، همیشه به مادران می‌گویم: «بهترین و بالاترین شیرینی برای من این است که برایم دعا کنید و یک «خدا بیامرز» برای پدر و مادرم بگویید؛ چرا که این برایم خیلی ارزش دارد».
بهشتی درباره رابطه‌اش با بیماران و مراجعه‌کنندگان عنوان می‌کند: با مراجعه‌کنندگان زیادی دوست شدم و این نوع رفاقت‌ها در مراکز بهداشت که مراقبت از مادران باردار را در آنجا انجام می‌دادم، بیشتر برایم اتفاق می‌افتاد. هنوز با خیلی‌ از این مادران در ارتباط هستم و در فضای مجازی به من پیام می‌دهند. به خاطر دارم که یک بار ساعت ۴ صبح یکی از مادران به من زنگ زد و گفت: «خانم بهشتی، نوزادمان دارد گریه می‌کند، چکار کنیم؟».

پرستاری را نمی‌توان تنها در چارچوب وظایف حرفه‌ای تعریف کرد؛ بلکه باید آن را رسالتی دانست که با مهر، صبر، دانش و ایثار در هم تنیده شده و گاهی خلاف قواعد مرسوم و خارج از وظایف تعریف شده، مرهم زخم‌های نادیدنی می‌شود.
قدردانی از مقام آن‌ها نباید منحصر به یک روز باشد، بلکه باید در تمام طول سال قدردان پرستارانی بود که با همه سختی‌های این شغل در اوج خطرهایی همچون کرونا و جنگ، جان بر کف در صحنه حاضر بودند و بی‌هیچ ترس و واهمه‌ای به مردم کمک کردند. شاید کمترین کمک و توجه به آن‌ها از طرف مسئولان رسیدگی ویژه به حقوق، مزایا و معیشت این قشر زحمتکش جامعه باشد.