روایت زیر از کتاب «امالی طوسی» منتشر می‌شود:

امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام:

ما أنعَمَ اللّه علی عَبدٍ نِعمَةً فَشَکَرَها بِقَلبِهِ إلاّ استَوجَبَ المَزِیدَ فیها، قَبلَ أن یُظهِرَ شُکرَها عَلی لِسانِهِ.

چون خداوند به بنده‌ای نعمتی دهد و او در دل شکر آن را بجا آورد، پیش از آن‌که سپاس آن را بر زبان آورد، شایسته افزایش آن نعمت می‌شود.

أمالی طوسی، ص ۵۸۰، ح ۱۱۹۷