با دندان قروچه عرض زمین را طی کرد تا در پایان تورنمنتی که با قهرمانی یوزها به آخر نرسید، به نشست مطبوعاتی برود و حرف‌هایی را برای اولین بار بر زبان بیاورد.
در شب تلخ و عبوس العین ترس چنان در رگ و پیِ مردان ایران ریشه دوانده بود که هرگز نتوانستند بادبان قایق سفید را بیفرازند و در نبرد تکراری با شاگردان فابیو کاناوارو رستگاری را در آغوش بگیرند. بیم ناکامی در فینال العین و فرار از زیر بار مسئولیت برای ویران نشدن در سوشال مدیا کار را به جایی رساند که پای تفنگداران تیم ملی در دومین بازی تورنمنت هم به گل باز نشود و ترکش‌ها ترکشان نکنند.
حملات گازانبری مهدی طارمی به توپچی‌هایی که از نواختن پنالتی طفره رفته و خود را به زحمت نینداختند از یک سو و دفاعیه نه چندان گیرای امیر از سوی دیگر نشان داد تیم ملی در سال منتهی به جام جهانی با معادلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کند و هنوز تا بدل شدن به یک قشون باصلابت فرسنگ‌ها فاصله دارد.
تیمی که در ملاقات با کیپ‌ورد موفق به گل‌زنی در وقت قانونی نشد و همه رؤیاهای خود را در سر انگشتان بیرو جست‌وجو کرد، این‌بار در فینال چوب محافظه‌کاری خود را خورد و پنجه‌های سنگربان سرد و گرم چشیده نیز یاریگر نشد تا پوست و استخوان تیمی که توسط ازبک‌ها تنبیه شد با رعب و وحشت آمیخته شود. اگر جز این بود آتشبارهای ایران پس از اخراج خوسانف آتش بیشتری روی قفس توری نعمت اُف می‌ریختند و به گام نهادن در ضیافت پنالتی‌ها رضایت نمی‌دادند.
جزر و مد ارتش متبختری که نتوانست در العین لنگر بیندازد و پرچم‌ها را به رقص درآورد بیش از هر وقت دیگری قلعه‌نویی را در این فکر فرو برد که برای دفن حسرت‌ها گریز و گزیری ندارد جز آنکه صبوری کند و در انتظار بازگشت سردار آزمون و مهدی قایدی تقویم را ورق بزند. آن وقت شاید مهدی طارمی از منظومه تنهایی خارج شود و با ملازمت پسر ترکمن و باشو به تسخیر قلعه‌ها همت گمارد.
تیمی که اینک بیش از هر وقت دیگری از کمبود تمام‌کننده رنج می‌برد، باید نسخه‌ای برای خط یورش خود بپیچد تا زین پس بسان تورنمنت العین در باتلاق گیر نیفتد و فرصتی برای شمارش حملاتی که به ثمر می‌نشینند پیدا کند.
از هزاع بن زاید تا جشنواره بزرگ قرن راهی نیست. در چنین هنگامه‌ای اگر قلعه‌نویی دست‌هایش را روی زخم‌های یوزها بگذارد و لاپوشانی کند، به حتم در آوردگاه فراخ پیش رو خزان و خریف تیم ملی را به نظاره خواهد نشست و کورمال کورمال در حسرت صعود از گروه به چهره‌هایی مغموم در نگاتیوهای سوخته مبدل خواهد شد. بی‌تعارف!