روز چهارشنبه، فضای حرم مطهر رضوی رنگ و بوی متفاوتی به خود گرفت؛ چرا که میزبان گروهی از بانوان خادم عتبه حسینی و کاظمیه بود. این حضور، یک دیدار معنوی و تجلی پیوندی عمیق میان عتبات مقدسه عراق و حرم منور امام رضا(ع) به شمار میرفت. روایت این روز، سرشار از لحظاتی است که معنویت، اشک شوق و عطر گل نرگس در هم آمیخت و خاطرهای ماندگار برای حاضران رقم زد.
سنت دیرینه تکریم خادمان اهل بیت(ع)
از نخستین لحظات ورود این بانوان خادم، مراسمی باشکوه در صحن پیامبر اعظم(ص) برگزار شد. استقبال با شاخههای گل نرگس همراه با عود و مدیحهسرایی، فضایی روحانی و صمیمی ایجاد کرد. این آیین، نشانه احترام به میهمانان و یادآور سنت دیرینه تکریم خادمان اهل بیت(ع) در فرهنگ شیعی محسوب میشود. پس از این استقبال، بانوان خادم در حالی که کتیبهای از گنبد حضرت موسی بن جعفر(ع) را همراه داشتند، به سوی رواق دارالرحمه حرکت کردند. این همراهی، پیوند معنوی میان دو حرم مقدس بود، پیوندی که در دل هر زائر، حس همبستگی و عشق به اهل بیت(ع) را زنده میکرد.
اشکهایی از سر شکرگزاری
رواق دارالرحمه با معماری باشکوه و فضای معنوی خود، میزبان این بانوان شد. حدود ۱۵۰ نفر از بانوان عربزبان از کشورهای سوریه، عراق، عربستان و لبنان نیز در این مراسم حضور داشتند. فضای رواق آکنده از نور و عطر معنویت بود؛ جایی که هر گوشهاش یادآور رحمت و مهربانی امام رضا(ع) است. در این رواق، برنامههای متنوعی از جمله سخنرانی بانویی از کشور سوریه، مدیحهسرایی توسط خانمی از خادمان عتبه کاظمیه و در نهایت اهدا و تبادل کتیبه میان خادمان حرم مطهر و میهمانان انجام شد. این بخش از مراسم، نقطه اوج معنوی برنامه بود؛ لحظهای که اشک شوق در چشمان بسیاری از حاضران حلقه زد. فضای مراسم سرشار از احساسات معنوی و اشکهای شوق بود. بسیاری از میهمانان با دیدن شکوه حرم منور رضوی، بیاختیار گریستند. اشکهایی که از شکرگزاری و عشق به اهل بیت(ع) سرچشمه میگرفت.
خدمت به اهل بیت(ع) خستگی نمیشناسد
از میان جمعیت زائران، در کنار یکی از بانوان میایستم و گفتوگویی کوتاه را آغاز میکنم. خیلی زود درمییابم که او از خادمان عتبه کاظمیه است؛ بانویی به نام آلا سلمان عبدی جبار که سالهاست در جوار حرم مطهر امامان خدمت میکند. وقتی از او درباره این سفر میپرسم، چشمانش پر از اشک میشود و میگوید: «این بار سوم است که به مشهد مشرف میشوم، اما ۱۰سال بود که قدم به این سرزمین نگذاشته بودم. وقتی دوباره توفیق زیارت حضرت معصومه(س)، مسجد جمکران و امام رضا(ع) نصیبم شد، سه روز تمام گریه کردم؛ اشکهایی که تنها از شوق و دلدادگی بود. از امام زمان(عج) خواسته بودم شرایطی فراهم شود تا بار دیگر به زیارت بیایم و این لطف بزرگ نصیبم شد». او مکثی میکند و ادامه میدهد: «همیشه دعا کردهام و از امام زمان(عج) یاری خواستهام. باید خودمان را آماده کنیم برای ظهور ایشان. من روضهخوان هستم و سالها در حرم امام حسین(ع) خدمت کردهام به لطف امام عصر(عج). هیچ گاه احساس خستگی نمیکنم حین خدمت؛ حتی وقتی پنج روز پیاپی در حرم امام حسین(ع) خدمت کردهام و با وجود دوری از خانواده، همه سختیها را تنها به خاطر این توفیق الهی به جان خریدهام».
حرفهای او درباره خدمت، به طور روشن نشان از عشق و دلدادگی خادمان عتبات به اهل بیت(ع) است؛ عشقی که مرز نمیشناسد و در اشکهای شوق و کلمات ساده اما پرمعنای آنان جلوهگر میشود.
از کودکی آرزو داشتم در مسیر خدمت اهل بیت(ع) باشم
از میان بانوان خادم، این بار در کنار یکی دیگر از آنان مینشینم؛ بانویی آرام و متواضع که اشکهای شوق در چشمانش برق میزند. وقتی از او درباره این سفر میپرسم، لبخندی همراه با بغض بر لبانش مینشیند و میگوید: «دعوتنامهای از مسجد جمکران و حضرت معصومه(س) برایم آمد. باورم نمیشد، تنها گریه میکردم؛ اشکهایی که از جنس شوق بود. بارها دعا کرده بودم تا بتوانم به زیارت امام رضا(ع) مشرف شوم. این آرزو نه برای دنیا، بلکه تنها تمنای قلبی من بود. وقتی خبر آمد، سراسر وجودم غرق شادی شد و نمیتوانستم آن را باور کنم». سپس با صدایی آرام ادامه میدهد: «خانواده ما از علما هستند؛ پدرم روحانی است و همسرم مداح. از کودکی آرزو داشتم در مسیر خدمت اهل بیت(ع) باشم و حالا دو سالی میشود که این آرزو محقق شده است». وقتی از او درباره خدمت میپرسم، پاسخ میدهد: «با وجود اینکه فرزندانم کوچک هستند و خدمت طولانی است، هیچ گاه احساس خستگی نکردهام. هر ماه یک بار در حرم امام حسین(ع) خدمت میکنم و در کاظمیه نیز هفتهای یک روز مشغول به خدمت هستم. در حرم امام حسین(ع) وظیفه بازرسی دارم؛ از ظهر تا شب، با نظم و دقت کامل. حتی اگر فرصتی برای استراحت کوتاه باشد، هیچ گاه در کارم سهلانگاری نمیکنم. خدمت برای من عشق است».
جلوهای از وحدت امت اسلامی
برنامههای تدارک دیده شده برای این بانوان خادم، فرصتی برای تبادل فرهنگی و معنوی میان زائران کشورهای مختلف بود. حضور بانوانی از سوریه، عراق، عربستان و لبنان در کنار خادمان کاظمیه و حسینیه، جلوهای از وحدت امت اسلامی را به نمایش گذاشت. این همنشینی یادآور آن است که حرمهای اهل بیت(ع) علاوه بر مکان زیارت، کانونی برای همبستگی و همدلی میان مسلمانان جهان نیز هستند. البته این حضور معنوی تنها به یک روز محدود نشد. مدیریت زائرین غیرایرانی حرم مطهر رضوی برای این بانوان خادم برنامههای متنوعی در روزهای بعد تدارک دیده بود. روز پنجشنبه کلاسهای حرمشناسی و بازدید از موزه برگزار شد تا میهمانان با تاریخ و فرهنگ حرم منور رضوی بیشتر آشنا شوند. در روز شنبه نیز برنامهای ویژه در نظر گرفته شده است. صبح، مراسم غبارروبی در اماکن حرم مطهر امام رضا(ع) همراه با ملاقات با خادمان رضوی و عصر همان روز، شب شعری به مناسبت شهادت حضرت زهرا(س) که این بانوان خادم، میهمانان ویژه آن هستند.
خادمان با یک دل و یک زبان در مسیر عشق
برنامه ویژه حضور خادمان عتبه حسینیه و کاظمیه در حرم مطهر رضوی رویدادی بود که در حافظه معنوی زائران و خادمان ثبت شد. از استقبال با گل نرگس و مدیحهسرایی گرفته تا اهدا و تبادل کتیبه، از اشکهای شوق گرفته تا سخنرانیها و شب شعر، همه و همه نشان داد این دیدار، تجلی عشق و ارادت به اهل بیت(ع) بود. این حضور بار دیگر نشان داد خدمت در حرمهای اهل بیت(ع) مرز نمیشناسد؛ چه در کاظمین، چه در کربلا و چه در مشهد، خادمان با یک دل و یک زبان در مسیر عشق به امامان معصوم(ع) گام برمیدارند.
نظر شما