انسان چیزهایی را با دردها می‌فهمد که با پند نمی‌فهمد. گاهی تنبیهات از تدریس تأثیر بهتری دارد.

فلسفه تنبیه این است که برای بیدار شدن، «قسمتی» از عملی که کرده را به او می‌چشانیم. هدف تنبیه باید اصلاح طفل باشد نه خنک شدن دل پدر یا آسودگی و تسکین مادر.

وقتی به بچه بگوییم این بخاری است، دست را می‌سوزاند توجه نمی‌کند؛ اما خود بخاری به او درس می‌دهد. دست می‌زند اما دفعه دیگر، دست نمی‌زند.

گاهی هم پدر همین کار را می‌کند. یعنی دست او را می‌گیرد، می‌گذارد «نزدیک» بخاری تا کمی بسوزد، تا بعداً یک تاول بزرگ پشت دستش نیاید. یعنی این تجربه عینی را به او نشان می‌دهد. تنبیهات همه از این قبیل است. یعنی برای این که بدتر نشود کمتر را به او تزریق می‌کنید تا مصونیت پیدا کند.

منبع: آیت الله حائری شیرازی، مربی و تربیت، صفحه ۲۱۷ و ۲۱۸