به گزارش قدس انلاین ،نمایشنامه «من، نازی، دکتر و مداد زردم» به نویسندگی زنده یاد حسین پناهی و کارگردانی امیر حسین عبادی شنبه11 بهمن ماه در تالار عروسکی مجموعه تئاتر شهر مشهد خوانش شد. در این خوانش علی اسماعیل زاده ، مهسا قدیمی و امیر حسین عبادی به عنوان خوانش گر و فرزاد تفقدی نیز در غیاب حجت باغانی به عنوان طراح پوستر و اجرا کننده موسیقی فعالیت کردند. بعد از خوانش «من، نازی، دکتر و مداد زردم» جلسه نقد و بررسی خوانش این اثر برگزار شد و حسین وحدتی به عنوان دبیر نشت های تخصصی «شنبه های خوانش» به نقد و بررسی این اثر پرداخت. آنچه در ادامه می آید، گزارشی است از نشست نقد و بررسی دومین خوانش در فصل جدید «شنبه های خوانش»...

شناخت حسین پناهی لازمه درک خوانش »من و نازی»

حسین وحدتی در ابتدای نشست نقد و بررسی در خصوص این اثر گفت: امروز شاهد خوانشی بودیم که بدون شناخت زنده یاد حسین پناهی امکان ندارد بتوانیم راجع به آن صحبت کنیم، وی در تمام نوشته هایش ویژگی همچون زبان شخصی را بدون اینکه حالتی مصنوع داشته باشد به وجود آورده است که باعث شده حسین پناهی یک ویژگی و زبان طبیعی داشته باشد.

وی افزود: ما در این اثر نوعی تئاتر شاعرانه را تجربه میکنیم که با تخیل های نویسنده در ارتباط است.

وحدتی از «زبان پریشی» به عنوان یکی دیگر از ویژگی های آثار حسین پناهی یاد کرد و گفت: یکی دیگر از ویژگی هایی که زنده یاد حسین پناهی در آثار خود نشان میدهد زبان پریشی است و هر فردی که بتواند در آثار خود ساختارشکنی از این دست را تجربه کند در قرار گرفتن به سبک هنر خاص موفق تر است.

او البته تاکید کرد که برای نقد این اثر به عنوان یک درام شاعرانه نباید سراغ مصداق های دیگر درام های مدرن رفت.

دبیر نشست های تخصصی «شنبه های خوانش» در ادامه به طبیعی بودن این نوع آثار و قوی بودن ساختار آن اشاره کرد و افزود: چنین آثاری گرچه دارای استفاده از عناصر و تخیل های زیادی است اما کمتر اجازه میدهد که ما از آن برداشت های شخصی و یا تعابیر گوناگونی داشته باشیم.

وحدتی در ادامه وارد نقد جزئیات آثار شد و در واکنش به اظهارنظر یکی از مخاطبان که شخصیت نازی در این نمایشنامه را نمودی از جامعه عنوان کرده بود، گفت: نازی در این نمایشنامه به عنوان معشوقه حسین پناهی را نمدی از جامعه نمی بینم؛ او تنها یک معشوقه می ماند. همچنین نمی توانیم بپذیریم که نازی یک ستیزه گر با جامعه است، این شخصیت نمایانگر روح زنانه استاد حسین پناهی است که در دیالوگ هایش باقی می ماند.

وی همچنین در خصوص نقد یکی از مخاطبان که گفت این خوانش و انتخاب این اثر چه چیزی را برای مخاطب با خود به همراه دارد گفت: تاثیر شاعرانه به مخاطب اجازه می دهد فراز و فرود را خودش انتخاب کند و یقینا در این که حسین پناهی دارای یک سبک شخصی است بر هیچ کس پوشیده نیست .

در ادامه نشست نیز حسین عبادی کارگردان این خوانش در اظهاراتی گفت: این متن نوعی خود درگیری استاد پناهی با خودش است و زمانی که او این اثر را نوشت دارای نوعی وهم در جامعه ای خیالی بود و شخصیت های نازی و دکتر را میدید و نماد زن را آنگونه که خودش میخواست ساخت.

اجرایی ضعیف و فضاسازی اشتباه

ادامه نشست نیز به نقد اجرای خوانش اختصاص یافت که وحدتی در این باره گفت: شکل اجرایی این اثر بسیار ضعیف بود و شخصیت پردازی در آن حذف شده بود و در این کار سکوت حسین پناهی دیده نمیشد، گویی خوانش گران در دام دکلمه های پناهی قرار گرفتند و اجرای خوانش را گم کردند و حتی شنیدن و ارتباط بین خوانش گران دیده نمی شد و قطعا تا زمانی که همه این موارد همانند پازل در کنار هم قرار نگیرند نمیتواند خوانش به خوبی اجرا شود.

وی افزود: در این خوانش فضا سازی اشتباهی رخ داد و تحلیل قوی بر روی متن ایجاد نشده بود و خوانش گران تنها دچار دام عاطفی اثر شده بودند و نگذاشتند به عنوان خوانش گر مطرح باشند. همچنین می شد برداشت از این اثر را فراعاطفی تر و خام دید.

نقد دیگر بر موسیقی متن و همچنین صداسازی حسین پناهی توسط خوانش گر نقش وی وارد شد که عبادی کارگردان این خوانش دراین باره گفت: در ابتدا قصد بر صداسازی نبود اما بعد چند تست توسط آقای اسماعیل زاده، این سبک را پسندیدم و زمانی که دیدم او با این صدا ارتباط بیشتری برقرار میکند و راحت تر است تصمیم گرفتم صداسازی باشد و موسیقی متن نیز توسط راهنمایی های استادان سه تار بود و من آن را مناسب دیدم گرچه اگر این اثر بسیار قوی تر خوانش میشد نیاز به موسیقی متن نبود.

علی اسماعیل زاده خوانشگر نقش زنده یاد حسین پناهی نیز اظهار داشت: من با شخصیت استاد پناهی آشنایی نداشتم و طی دو هفته ای که درگیر متن هایشان بودم وی را شناختم و باید بگویم آدم از خواندن متن های استاد حسین پناهی واقعا لذت میبرد.