این سلامی است که حضرت بقیه‌ا...(عج) در شأن عمویشان فرمودند؛ سلامی که شایسته آن مقام بزرگ و عظیم است.

ماه تابان بنی هاشم، همان شخصیت والاقدری که امیرعاشقان حضرت مولی الموحدین علی(ع) انتظار طلوعش را می‌کشید امروز تابید و شادی خانواده نور، بیت مبارک حضرت ختمی مرتبت را چندین برابر کرد . مولودی مبارک که فقط بابایش آن هنگام که طفل زیبایش را از دستان فاطمه کلابیه (حضرت ام البنین) تحویل می‌گیرد و سراپایش را غرق در بوسه می‌کند می‌داند کیست! آری برادر با وفای حسین زهرا(س) آمد...عباس پسر علی...

درباره وجود نورانی حضرت عباس(ع) بزرگان بسیاری، از شاعران، دانشمندان و اندیشمندان، سخن گفته اند، امّا آنچه براستی مقام آن اسطوره ادب، شجاعت، وفا و بصیرت را نشان می‌دهد، توصیفی است که حضرات معصومین(ع)، از ایشان ارایه می‌دهند.

    در کلام حضرت زهرا(س)

پیامبر اکرم(ص) روز قیامت على(ع) را طلبیده، مى ‏فرماید: «نزد فاطمه برو و به او بگو تا آنچه براى شفاعت – گناهکاران – در این روز بزرگ فراهم ساخته، حاضر کند.» امیرمؤمنان نزد حضرت زهرا(س) آمده، مى ‏فرماید: «اى فاطمه! براى چنین روزى چه ذخیره‌‏اى، جهت شفاعت، آماده کرده ‏اى؟» حضرت زهرا (س) در پاسخ مى‏ فرماید: «اى امیرمؤمنان، دو دست بریده پسرم عباس براى مقام شفاعت من کافى است.»(2)

    در کلام امام سجاد(ع)

امام سجاد(ع) که پیامبر کربلا بودند، دایم برای عموی خود طلب رحمت می‌کردند و جانفشانی او برای برادرش را یادآوری می‌نمودند. ایشان می‌فرمودند: «خدا، عباس بن على را رحمت كند كه برادرش را بر خود مقدم داشت و براى او جانفشانى كرد و خود را قربان او كرد تا دو دستش جدا شد و خدا به عوض آنها دو بال به او داد كه با آنها همراه فرشتگان در بهشت مي پرد. چنانچه برای جعفر بن ابى طالب بود. براى عباس نزد خدا مقامى است كه جميع شهيدان در روز قيامت غبطه آن را مي خورند.»(3)

     در کلام امام صادق(ع)

از امام صادق (ع) سخنان بسیاری در مقام عمویشان بیان شده است. ایشان در جایی فرمودند: «عمویم عباس، با فراست و سخت با ایمان بود. همراه برادرش حسین(ع) جهاد کرد و نیکو امتحان داد و شهید شد.» و در ادامه می‌فرمایند: «اما فراست او بسته به نیک اندیشی و اصالت فکر اوست و آن توصیف نمی شود مگر از صفت ذات او و خلوص فطرت او و برای داعیان هوی و غرور، بر او تسلطی نبود.»(4)

امام صادق(ع) در فصلى دیگر از سخنانشان به عظمت مقام حضرت ابوالفضل(ع) درود مى ‏فرستند و مى ‏فرمایند: «سلام خدا و سلام فرشتگان مقرّبش و سلام پیامبران مرسل و بندگان شایسته الهى و سلام همه شهدا و صدّیقان، سلامهاى پاک و طیّب در صبحگاهان و شامگاهان، بر تو باد اى فرزند امیرالمؤمنین.»(5)

همچنین می‌فرمایند: «خدا لعنت کند آن را که حق تو را نشناخت و حرمت تو را پاس نداشت… خدا لعنت کند کسى را که حق تو را نشناسد و مقام تو را سبک بشمارد. …خداوند لعنت کند مردمى را که حرامهاى الهى را در شأن تو حلال شمردند و با کشتن تو حرمت اسلام را زیر پا نهادند.»(6)

     آخرین سخنان امام حسین(ع) به برادرش، عباس

«برادرم! عباسم! اينك با به خاك افتادن تو ديگر كمرم شكست و تدبير و چاره‏ام، محدود و اندك شد و دشمن تجاوزكار به شماتت من برخاست.»(7)

و نيز به روایت دیگری افزودند:

«سردار من! آن چشمانى كه به وجود گرانمايه تو خواب راحت نداشت، اكنون ديگر راحت و آرام به خواب خواهد رفت و ديدگان ديگرى كه تاكنون به خاطر وجود پرافتخار تو راحت و آرام به خواب مى‏رفت بيدار خواهد ماند و قرار نخواهد گرفت.»(8)