براساس این گزارش، گروهی از فیزیکدانان درحال کار روی فضاپیمایی هستند که زمان رسیدن انسان‌ها به مریخ را بسیار کوتاه‌تر از زمانی می‌سازد که تا به امروز معمول بوده است. این طرح همچنین، رسیدن انسان  به نزدیک‌ترین ستاره‌ها در کهکشان راه شیری را امکانپذیر می‌سازد، چالشی که رویکردهای معمول امروز، قادر به حل آن نبودند. راه حل این چالش احتمالاً در آنچه به عنوان«رانشگر فوتونیک» شناخته می‌شود نهفته است. رانشگر فوتونیک شیوه‌ای است که در آن از نور لیزر برای راندن فضاپیما استفاده می‌شود. هرچند فناوری‌ای که این تیم تحقیقاتی درحال ایجاد آن است فضاپیما‌های اکتشافی کوچک را هدف قرار داده است، اما می‌تواند الهام بخش ساخت فضاپیما‌های بزرگی باشد که به سرعت به مریخ سفر می‌کنند.
پروفسور «فیلیپ لوبین» و تیمش از دانشگاه «کالیفرنیا سانتا باربارا» درحال کار روی برنامه‌ای برای ساخت فضاپیماهایی هستند که قابلیت رسیدن به سرعت‌های نسبیتی و سفر به نزدیک ترین ستاره‌ها را دارا باشند. سرعت نسبیتی، بخش قابل ملاحظه‌ای از سرعت نور است. پروفسور لوبین در این زمینه می‌گوید: «ما می‌دانیم درآزمایشگاه چگونه به سرعت نسبیتی برسیم. در واقع همیشه این کار را انجام می‌دهیم. اما وقتی به ابعاد بزرگ تر می‌پردازیم، به عنوان مثال در هواپیما، خودرو و فضاپیما، سرعت به شکل رقت انگیزی کاهش می‌یابد.»

رانشگر فوتونیک چیست؟
در رانشگر فوتونیک، نیروی رانشی فوتون‌های گسیل شده از لیزر می‌تواند برای راندن یک فضاپیما مورد استفاده قراربگیرد. حرکت همه فضاپیماها از طریق سوختن و خارج شدن ماده پیشران در جهت مخالف حرکت فضاپیما صورت می‌گیرد. در واقع فضاپیما به دلیل خروج گازهای داغی که با فشار زیاد از عقب آن خارج می‌شوند به سمت جلو حرکت می‌کند. ماده رانشی، یک سوخت است که باید با فضاپیما حمل شود و این باعث سنگین شدن فضاپیما و حرکت آرام آن می‌شود.
در رانشگر فوتونیک از آرایه‌های لیزری به جای این سوخت استفاده می‌شود، به این معنا که در این روش نیازی به حمل سوخت در فضا پیما نخواهدبود و این موضوع،  پیمودن مسافت بیشتر و داشتن سرعت بالاتر را ممکن می‌سازد. کارشناسان می‌گویند این فناوری کاملاً مقیاس پذیر است و می‌تواند در فضاپیماهای کوچک و بزرگی که قابلیت حمل انسان را دارند هم مورد استفاده قرار بگیرد. نظریه ارایه شده، نظریه ساده‌ای است: فشار و نیروی رانشی حاصل از فوتون‌های منتشر شده از آرایه‌های لیزری، برای راندن فضاپیما مورد استفاده قرار می‌گیرد. به شکل نظری، این نظریه به رسیدن فضاپیما به سرعت‌های نسبیتی کمک می‌کند. بر اساس این نظریه انسان‌ها قادر خواهند بود با سرعت هایی بیش از یک دهم سرعت نور به فضا سفر کنند.
هرچند دقیقاً مشخص نشده است که این فناوری به چه سطحی از سرعت نور خواهد رسید، اما پروفسور لوبین رسیدن تا یک چهارم این سرعت را نیز امکانپذیر می‌داند. به گفته وی پرتاب
فضا پیما به مدارزمین و فرود آمدن آن در ابتدا  کندتر خواهدبود. پروفسور لوبین  گفت: «ما قادرخواهیم بود یک فضاپیمای 100 کیلوگرمی را طی چند روز به مریخ برسانیم. به همین مقیاس، برای یک اتوبوس فضایی سفر به مریخ بیشتر از یک ماه به طول نخواهد انجامید.»
در واقع چیزی که ناسا در مفهوم موتورهای بدون سوخت ارایه کرده این است که از انرژی ریزموج‌ها در اطراف یک محفظه بسته، برای راندن فضاپیما استفاده شود. انرژی خورشیدی، انرژی الکتریکی ریزموج‌ها را فراهم می‌سازد، بدین معنا که نیازی به هیچ‌گونه نیروی محرکه یا ماده پیشرانی نیست. این مسأله، نتایج ضمنی زیادی دربرخواهدداشت. به عنوان مثال ماهواره‌های کنونی می‌توانند بدون نیاز به حمل سوخت، در حجم و اندازه‌ای معادل نصف اندازه کنونی شان به فضا سفرکنند و انسان‌ها این امکان را خواهند داشت که سفرهای بیشتری به فضا داشته باشند.
نزدیک شدن به سرعت‌های نسبیتی، آغاز تحقق تاثیراتی خواهد بود که در فرضیه نسبیت «آلبرت انیشتین» توضیح داده شده‌اند. نظریه نسبیت، مفهوم انبساط زمانی را توضیح می‌دهد، اینکه هرچقدر سرعت سفر بیشتر باشد، حرکت زمان کندتر خواهد بود. بر این اساس در این فضاپیما‌ها زمان برای انسان‌ها دیرتر خواهد گذشت و آن‌ها دیرتر پیرخواهندشد.