این دومین دوره‌ای است که بخش جهانی به صورت مستقل برگزار می‌شود اما هنوز در ابتدای راه قرار دارد اما نمی‌توان از این مهم غافل شد که برای شروع یک جشنواره مستقل در ایران برگزاری چنین جشنواره‌ای یک اتفاق بزرگ است.
آنچه که درباره برپایی این دوره از جشنواره چه در عرصه ملی و چه بین المللی بیش از پیش به چشم می‌آید نظم و ترتیبی بود که در طول روند برگزاری جشنواره و حتی تا زمان اختتامیه نیز بر آن حکمفرما بود.
اتفاقی تقریباً نادر که همیشه دبیران جشنواره‌ها وعده‌اش را می‌دادند اما عموماً در زمان برگزاری این انضباط در هیاهوی برپایی جشنواره فراموش می‌شد.
به نظر می‌رسد همین که جشنواره برطبق برنامه‌ریزی‌های از پیش اعلام شده جلو رفت و تعداد برنامه‌ها و نشست‌هایی که به دلیل عدم هماهنگی برگزار نشد، از تعداد انگشتان یک دست فراتر نرفت، امیدوارکننده است و خوشبختانه این بار با برگزاری سی و چهارمین دوره جشنواره جهانی فجر این رؤیا رنگ واقعیت به خود گرفت و برای نخستین بار جشنواره‌ای را تجربه کردیم که به استانداردهای جهانی نزدیک بود.
بخش دارالفنون؛ نقطه عطف جشنواره
علاوه براین یکی از دلایل موفقیت این دوره از جشنواره این بود که برنامه ریزانش آن را محدود به نمایش فیلم‌ها نکرده بودند و ایجاد کارگاه آموزشی در قالب بخش دارالفنون از بخش نمایش فیلم‌ها خواهان بیشتری داشت؛ علتش را هم در حضور فیلمسازان برجسته داخلی و خارجی باید جست وجو کرد که تجربیات شخصی خودشان را از فیلمسازی در طول سال‌های فعالیتشان به مخاطبان ارایه می‌کردند.
مباحثی که در کارگاه‌ها بخصوص ورک شاپ هایی که اصغر فرهادی و مجید مجیدی برگزار کردند، ارایه شد، مجموعه‌ای از تجربه‌های ناب فیلمسازی بود که شاید برای یک فیلمساز جوان، انگیزه ای برای تغییر نگاه به هنر و فیلم باشد. مباحثی اینچنین می‌تواند سرنوشت و آینده هنری یک فیلمساز را دگرگون کند و از این منظر بسیار ارزشمند است.
مدیریت سینمایی ها بهتر است
از دیگر دلایل موفقیت این دوره از جشنواره حضور میرکریمی به عنوان دبیر آن بود. تجربه نشان داده است هرگاه از بطن اهالی سینما برای مدیریت یک جشنواره بهره گرفته می‌شود حصول نتیجه مطلوب به مراتب قابل دسترستر است تا اینکه افراد غیرسینمایی بر مدیریت جشنواره مستولی باشند.
میرکریمی به عنوان سینماگری که با دغدغه‌های اهل سینما آشناست و به نیازهای یک جشنواره در سطح جهانی آگاهی دارد توانسته نمره تقریباً مثبتی را در کارنامه کاری خود و بخش جهانی جشنواره رقم بزند.
استقبال قابل توجه از بازار بین المللی فیلم
بازار فیلم امسال نوزدهمین دوره برپایی خود را پشت سر می‌گذاشت و علیرغم آن که در روز نخست جشنواره هنوز به صورت کامل کار خود را آغاز نکرده بود اما در اواسط جشنواره مخاطبان بسیاری پیدا کرد و به خوبی عرضه شد. همچنین برپایی نمایشگاهی از عکس‌های فیلم «گاو» ساخته داریوش مهرجویی به همراه نمایش فیلم مورد توجه بسیاری از مخاطبان و اهالی رسانه قرار گرفت. ناگفته نماند که برپایی بازار فیلم با کیفیتی بیشتر از گذشته این رویداد را به یک جشنواره جهانی با مؤلفه‌های استاندارد نزدیک تر کرده است.
چارسو؛ تجربه‌ای موفق در میزبانی
پردیس سینمایی چارسو به عنوان یک سالن جدیدالتأسیس و با توجه به معماری‌اش توانسته نظر اهالی رسانه و سینما را به عنوان مکانی مناسب برای برپایی جشنواره به خود جلب کند. اتفاقاً بهره گیری از سینما چارسو آزمون و خطای خوبی برای سنجش این سینما به عنوان میزبانی جشنواره فیلم فجر در بخش ملی هم بود.
سالن‌های نمایش با کیفیت صدا و تصویر خوب و دسترسی به این مجموعه در سطح شهر از ویژگی‌هایی است که این سینما را گزینه جدی برای میزبانی جشنواره فجر می‌کند. البته نباید این نکته را نادیده گرفت که برج میلاد به دلیل مساحت و امکاناتی که دارد برای دربرگرفتن حجم بسیاری از سینماگران، منتقدان و اهالی رسانه گزینه معقول‌تری است.
ضمن اینکه قرار داشتن پردیس سینمایی چارسو در محدوده طرح ترافیک عاملی است که در برنامهریزی برای برگزاری جشنواره حتما باید مد نظر قرار گیردتا این محدودیت باعث محروم شدن جشنواره از حضور هنرمندان و چهرههای سینمایی نشود.
جشنواره جهانی فجر به دلیل این که نسبت به بخش ملی محدودتر برگزار می‌شود شاید در سینما چارسو بهتر به اجرا درآید اما به نظر می‌رسد جشنواره فیلم فجر همچنان نیازمند امکانات بیشتری هم به لحاظ کمی و کیفی است. در پایان باید به برگزاری اختتامیه هم اشاره‌ای کرد که بدون هیچ گونه حواشی اضافه و با مدیریت درست زمان برگزار شد. به نظر می‌رسد این دوره از جشنواره رضایت بسیاری از اهالی سینما و علاقمندانش را جلب کرده است و با دبیری رضا میرکریمی در دوره سی و پنجم جشنواره جهانی فجر می‌توان امید برپایی جشنواره‌ای پربارتر و موفق را داشت.
نظر شما