به گزارش قدس آنلاین، خداوند متعال هم قرن‌ها فرصتمان داده است تا بر اساس «بینات»، پاهای خود را برای حرکت در صراط مستقیم توانمند سازیم. از این منظر، روز نیمه شعبان یک موقف سترگ و عظیم است؛ نه برای وقفه و سکون بلکه برای محاسبه نفس و تجدید قوا و تعمیق اندیشه مهدوی. مگر نه اینکه «موقف» در حج یک «میقات» است؟ در رابطه ما با حجت خدا نیز چنین باید باشد. درست با همین نگاه است که نیمه شعبان را یک «روزِ نو» می‌بینیم، خیلی کلان‌تر از «نوروز». باید این روز را به‌سان نقطه‌ای روشن دید که ما را به اول خطی تازه و فراتر می‌برد.

نگارنده عمیقاً بر این باور است که تقویم معرفت را باید با این روز شروع کنیم و همان طور که اول مهر، آغاز سال تحصیلی است نیمه شعبان هم باید نقطه شروعی باشد برای آغاز اندیشه‌ورزی سال؛ سال معرفت، حکمت و معرفت‌آموزی و سلوک مهدوی. یعنی با هر «زادروز خورشید» به کلاس بالاتری از حقیقت مستور جهان برسیم و روشنایی افزون‌تری در جام جان بریزیم و در نوشانوش روشنی، جهان را در عبور از ظلمت به اندازه یک چراغ یاری کنیم.

نگارنده، این مشی و منش و روش را برای زیست مهدوی قائلم و معتقدم شادمانه برخاستن به عید و شیرین کردن کام به شربت، اگرچه آغازی عزیز است؛ اما ما را به نهایت عزت که با زیست مهدوی حاصل می‌آید نمی‌رساند. جشن‌ها باید نقش صاعقه را ایفا کند؛ اما باران، جوشش چشمه‌ها و جریان کاریز واقعه‌ای است که با سلوک و زیستن بر مدار حجت خدا اتفاق می‌افتد.

صاعقه را، کلید باران را باید عزیز داشت و پی عزت ماندگار و اعتلای ایمان عملی و ارتقای اخلاق محمدی در جامعه کوشید و همه قرارها را به اصلاح آورد که حقیقت را در این گزاره تعلیم می‌کنند که منتظران مصلح خود باید صالح باشند؛ پس به بازخوانی رفتارهامان در تراز مهدوی بپردازیم و با تعریف آن به این قرار با هر زادروز، زایشی تازه و کلاسی بالاتر را تجربه کنیم.

این تجربه را هم در زندگی به کار بندیم و باز خود را در گردش سال، در معرض انوار نوین قرار دهیم. توجه داشته باشیم توقف در مسیر حرکت، جا ماندن است؛ این جا ماندن می‌تواند ما را ذیل همان روایتی معنا کند که برخی را در شمار مغبونین می‌شمارد و برخی را در شمار ملعونین؛ چه انسان اگر دو روزش یکسان باشد در سیاهه مغبونین می‌نشیند و اگر -خدای ناکرده- امروزش از دیروز بدتر باشد که جز شمار ملعونین، جایی نخواهد یافت.

آدمی چنین حداقل از نعمت نوسازی حق به‌دور است در حالی که انسان باید با بهترسازی امروز از دیروز، در ساحت بندگی، صاحب مقامی والاتر شود. توجه به اعیاد و به‌ویژه عید میلاد امام حاضر و امیر زمان و زمین، ما را به دریافت ضرورت نو شوندگی دلالت می‌کند. پی این دلیل برویم تا به روشنایی مدام برسیم. از این رو، باید با هر عید، حرکت به سوی خدا را از نقطه‌ای تازه آغاز کرد. این راهی است که ما را به کنشگران دولت ظهور تبدیل می‌کند.

انتهای پیام/