«... در همه این سال‌ها که روی این زمین نفرین شده (زندان) قدم می‌زدم و هر بار که نقاره آمدنتان، برایم زمزمه آرامش را می‌نواخت، با خودم می‌گفتم کی نوبت من می‌رسد؟ کی به من می‌گویند: فلانی... می‌خواهیم دنبال جواز آزادی‌ات از حضرت امام مهربانی‌ها باشیم؟
همیشه در اوج ناامیدی و غم، امیدوار بودم که صدای دلتنگی‌هایم روزی به گوشتان می‌رسد و شما قاصدان محضر کبریایی رضوی بر بال کبوتران حرم عشق با کوله‌باری از استجابت و گره‌گشایی از راه می‌رسید...».
این بخشی از دستخط یکی از بانوان زندانی جرایم غیرعمد در بند نسوان زندان مرکزی مشهد است که همین چند وقت پیش (دی ماه سال جاری) به لطف خداوند متعال و عنایت‌های امام مهربانی‌ها حضرت اباالحسن الرضا(ع)، با همت خیران و نیکوکاران، پیگیری و تلاش بانوان اداره رواق‌های خواهران حرم مطهر رضوی و پرداخت بدهی مالی‌اش و رضایت شاکی، از زندان آزاد شد. به همین بهانه آنچه در ادامه می‌خوانید شرحی است از گفت‌وگوی خبرنگار قدس با دو نفر از خواهران رابط این اداره در زمینه توصیف این گونه اقدام‌های خداپسندانه.
اصل ماجرا از دهه کرامت سال۱۳۸۳ شروع شد
«فاطمه محمدپور» ۶۲ ساله، کارشناس مدیریت، ۱۸ سال سابقه خدمت به عنوان خادمیار انتظامات رواق‌های خواهران حرم مطهر رضوی را دارد. مطابق هماهنگی‌های انجام شده او رابط میان این اداره با مددکاران اجتماعی بند نسوان زندان مرکزی مشهد است.
وی می‌گوید: اصل ورود خواهران این اداره به موضوع آزاد کردن زندانیان جرایم غیرعمد به دهه کرامت سال۱۳۸۳ بازمی‌گردد. در آن سال با هماهنگی مسئول وقت این اداره و موافقت زندان مرکزی مشهد، بازدیدی توسط ۲۰ نفر از خواهران دارای کشیک خدمت در این اداره از بند نسوان زندان مشهد انجام شد. در آن سال از نزدیک با وضعیت و نیازمندی‌های بانوان زندانی در این بند آشنا شدیم.
او ادامه می‌دهد: از آن زمان تاکنون به طور میانگین چهار یا پنج مرتبه در سال، این بازدیدهای دوره‌ای انجام می‌شود و طبق انجام نیازسنجی و اعلام نیازمندی‌ها از سوی مسئول مربوط در زندان مشهد، هدایا و کمک‌های خیران و علاقه‌مندان در این زمینه از خواهران این اداره جمع‌آوری و بر اساس ضوابط و دستورالعمل‌های موجود، به مسئول مربوط در زندان مرکزی مشهد تحویل داده می‌شود.
اقلامی مانند سجاده و چادر نماز، روسری، تسبیح، لباس بچگانه و شیرخشک (برای نوزادان و کودکان زیر دو سال که مطابق ضوابط قضایی با مادرشان در بند جداگانه‌ای به نام بند مادر و کودک در زندان نگهداری می‌شوند) و... .
تلاش خالصانه برای رفع گرفتاری هموطنان
«بی‌بی ربابه موسوی اصفهانی» ۴۹ ساله، کارشناس مهندسی کشاورزی (صنایع غذایی) پنج سال است به عنوان کفشدار تشرفی در بخش خدمه خواهر زیر نظر اداره رواق‌های خواهران حرم مطهر رضوی مشغول خدمت است. او نیز مطابق هماهنگی‌های به عمل آمده، رابط میان این اداره با بند نسوان زندان مرکزی مشهد در زمینه آزاد کردن زندانیان جرایم غیرعمد است.
وی می‌گوید: کمک‌های خیرخواهانه توسط خیران و نیکوکاران در بین خدمه خواهر و خادمیاران این اداره، همگی بر اساس میزان علاقه‌مندی بانوان جمع‌آوری می‌شود. بر اساس اطلاع‌رسانی انجام شده در کشیک‌های خدمتی در این بخش و این اداره، خواهران علاقه‌مند با اطلاع یافتن از موضوع و براساس میزان علاقه و توانمندی خودشان در طرح آزاد کردن زندانیان جرایم غیرعمد مشارکت می‌کنند. معمولاً با توجه به سوابق این کار که از سال۱۳۸۳ شروع و تاکنون ادامه داشته است، خواهران این اداره با همکاری خیران و نیکوکاران در این گونه طرح‌ها شرکت کرده و کمک و یاری می‌کنند.
موسوی ادامه می‌دهد: آنچه در اجرای این گونه طرح‌ها مهم است، تلاش خالصانه برای رفع گرفتاری هموطنان عزیزمان است که در زندان به سر می‌برند. افرادی داشته‌ایم که با مبالغ بسیار اندک مثلاً از 5هزار تومان تا مبالغ بالا بر اساس رضایت و تمایل خود در این طرح مشارکت کرده‌اند. آنچه در این گونه کارها اصل و مهم به شمار می‌رود، همت و تلاش بر اساس رضایت خداوند و خشنودی امام رئوف(ع) برای رفع گرفتاری و مشکلات دیگران است.
وی یادآور می‌شود: در سال گذشته (۱۴۰۱) با جمع‌آوری حدود یک میلیارد تومان از کمک‌های داوطلبانه خواهران این اداره و با هماهنگی‌های انجام شده، تعداد ۴۱ نفر از زندانیان جرایم غیرعمد از زندان مرکزی مشهد آزاد شده و به کانون گرم خانواده و جامعه بازگشتند.
آزاد کردن به اسم و یاد امام رضا(ع)
شاید این جمله‌ها را زیاد شنیده باشید که: «... خداوند متعال انسان را آزاد آفریده است...» یا «... یکی از بهترین نعمت‌های زندگی، آزادی است...» اما اگر بدون تعارف بخواهیم در زمینه مفهوم و اهمیت واژه «آزادی» صحبت کنیم، این زندانیان و حبس‌شدگان هستند که بهتر و بیشتر از دیگران به معنای حقیقی این کلمه یعنی «آزادی» پی برده‌اند.
آن گاه که دیوارهای قطور و بلند و این موانع سخت و سرد یعنی میله‌های عمودی و افقی سلول‌های زندان به همراه این بندهای متوالی در ساختمان‌های بلند زندان که انگار بند بند وجود یک زندانی را احاطه کرده‌اند و او به سزای عمل انجام شده باید زندگی تکراری و یکنواخت خود را در کنار آن‌ها تا زمان رهایی (پایان دوره حبس در زندان) و شاید هم تا پایان عمر(حبس ابد) سپری کند و یک لحظه هم این موانع سخت، از جلو چشم و خاطر و فکرش کنار نمی‌روند، آن گاه شنیدن زمزمه‌های رهایی و آزادی زندانیان از زندان مکافات دنیوی عمل، آن هم به اسم و یاد امام ضامن و ثامن و مهربان، هشتمین خورشید هدایت و رستگاری، رضای آل محمد(ع)، لذت خاص و شور و شعف وصف‌ناپذیری دارد که قلم و زبان از بیان آن عاجز و ناتوان است.
محمدپور در این باره می‌گوید: همه چیز با خواست و اراده خدای متعال و عنایت‌های امام هشتم(ع) حضرت امام رضا(ع) انجام می‌شود. همه به خاطر امام رضا(ع) پای کار می‌آیند. این لطف و کرامت حضرت شمس الشموس(ع) است که مسیر را باز کرده و کارها را پیش می‌برد. البته که همه کارها با اسباب، لوازم و مقدمات آن انجام می‌شود، اما آنچه اصل است یاد و نام و عنایت امام هشتم(ع) است.
موسوی اصفهانی اظهار می‌دارد: هر جایی که کاری به اسم و یاد امام رضا(ع) انجام شود، برکت و موفقیت آن را به وضوح شاهد بوده‌ایم. ما و همکارانمان در این اداره با همت و یاری نیکوکاران و خیران، پای در این راه گذاشته‌ایم، اما به اقرار و اعتراف همه زندانیان جرایم غیرعمد آزاد شده، آنان آزادشدگان درگاه لطف، رحمت و کرامت امام رئوف و مهربان، رضای آل محمد(ع) هستند.
انگار که خودمان آزاد شده‌ایم...
فاصله بین دیدنی‌ها با تفکرات، بسیار کم است. آن گاه که چشمت به بانویی گرفتار در بند زندان می‌افتد که با نگاه‌ها و چشمانش تمنای کمک برای آزادی‌اش را دارد تا کودک خردسال تنها مانده در خانه‌اش را در آغوش کشد، دیدن مادر پیر و سالخورده‌ای که دوست دارد پیش از مرگش، دختر در بند خود که در زندان مکافات عمل گرفتار است را در کنار خودش ببیند و روزهای پایانی عمرش را با او سپری کند، دیدن نوجوان ۱۲ ساله‌ای که نمی‌داند نامه تبریک و دعوت انجمن اولیا و مربیان مدرسه‌اش به مناسبت روز پدر را چگونه به دست پدرش برساند و با تمام وجود اشک می‌ریزد و در هوای سرد زمستان، سردتر از هر شخص دیگری جای خالی پدر را در کنار خود حس می‌کند، دیدن زن جوانی در بند که نمی‌دانی مرگ کودکش در بیمارستان و در اثر سانحه تصادف را چگونه به اطلاع او برسانی و... صدها و هزاران صحنه و دیدنی جور واجور دیگری که به سراغت می‌آید، همه سبب می‌شوند تا در افکار و احساسات و خلوت و تنهایی‌ات، خودت را جای آن زندانی بگذاری و تلاش کنی، گام برداری، حتی رو بزنی تا او را.... نه بهتر است بگویم تا خودت را از بند اسارت از این افکار و صحنه‌ها آزاد کنی.
این بانوان رابط در پایان سخنانش اذعان دارند که آزادی این زندانیان جرایم غیرعمد از بند زندان که ناخواسته و در اثر عوامل و علل گوناگون گرفتار شده‌اند، انگار که آزادی خود آنان است و لذت آزادی دیگران اگر از آزادی خود انسان بیشتر نباشد، شاید کمتر هم نباشد. آزادشدگانی که به اسم و عنایت امام هشتم(ع) و با عنایت او از این زندان رها شده‌اند. این بانوان رابط در کنار همه خواسته‌های خود، یک آرزوی قلبی دارند و آن آزادی از زندان و اسارت نفس است که سخت‌ترین اسارت‌هاست.
نظر شما