«اللَّهُمَّ اجْعَلْ صِیَامِی فِیهِ صِیَامَ الصَّائِمِینَ وَ قِیَامِی فِیهِ قِیَامَ الْقَائِمِینَ وَ نَبِّهْنِی فِیهِ عَنْ نَوْمَةِ الْغَافِلِینَ وَ هَبْ لِی جُرْمِی فِیهِ یَا اِلَهَ الْعَالَمِینَ وَ اعْفُ عَنِّی یَا عَافِیاً عَنِ الْمُجْرِمِینَ».

خدایا روزه‌ام را در این ماه روزه روزه‌داران قرار ده، و شب زنده داری‌ام را شب زنده‌داری شب زنده‌داران، و بیدارم کن در آن از خواب بی‌خبران، و ببخش گناهم را در آن‌ای معبود جهانیان، و از من درگذر، ‌ای درگذرنده از گنهکاران.

شرح و تفسیر:

در این دعا ورود سالک به ضیافت‌الله را ترسیم می‌کند، جایی که روزه نه‌تنها یک امساک ظاهری، بلکه سلوکی عمیق برای خروج از غفلت و صعود به مراتب قرب الهی است. عبارت «اللَّهُمَّ اجْعَلْ صِیَامِی فِیهِ صِیَامَ الصَّائِمِینَ»، طلبی است برای روزه‌ای که صرفاً امساک از طعام نباشد، بلکه حقیقت آن در تطهیر باطن و تصفیه‌ی قلب از آلایش‌های نفسانی جلوه کند. در حکمت عرفانی، روزه حقیقی، امساک از غیر حق است، یعنی دل از اغیار تهی و متوجه نور حقیقت شود. همچنین عبارت «وَ قِیَامِی فِیهِ قِیَامَ الْقَائِمِینَ»، اشارت دارد به این که نماز شب و قیام عبد در سحرگاه، باید در ساحت حضور حق تعالی و با تخلق به اخلاق اولیای الهی باشد. در فلسفه سلوک، قیام یعنی برخاستن از عالم کثرت و ایستادن در پیشگاه وحدت.

ادامه دعا «وَ نَبِّهْنِی فِیهِ عَنْ نَوْمَةِ الْغَافِلِینَ»، طلب بیداری از خواب غفلت است؛ همان حجاب ظلمانی که مانع درک حقیقت می‌شود. در نگاه عرفا، غفلت، دوری از شهود حق است و بیداری، همان یقظه‌ای است که اولین گام سیر و سلوک محسوب می‌شود. ذیل دعا، «وَ هَبْ لِی جُرْمِی فِیهِ یَا اِلَهَ الْعَالَمِینَ وَ اعْفُ عَنِّی یَا عَافِیاً عَنِ الْمُجْرِمِینَ»، درخواست عفو و رحمت الهی، نشانگر این است که حتی در اوج عبادت، انسان نیازمند تفضل و بخشش الهی است؛ چراکه سلوک بدون عنایت حق، راه به مقصود نمی‌برد.