روزنامه جوان در واکنش به رفع توقیف سریال «تاسیان» و پخش قسمت چهارم آن نوشت: این سریال به دلیل حواشی مربوط به مجوز، کمتر فرصت نقد دقیق را پیدا کرد. با انتشار قسمت چهارم، اکنون می‌توان به بررسی اثر تینا پاکروان پرداخت. پلتفرم فیلیمو برای جذب مخاطب، تبلیغات گسترده‌ای انجام داد و حتی گفت‌وگوی سروش صحت با پاکروان رنگ‌وبوی تبلیغاتی داشت. فیلیمو که با رقابت دیگر پلتفرم‌ها مواجه است، سعی دارد در جذب مخاطب عقب نماند.
پاکروان تاکنون ۳ فیلم سینمایی و ۲ سریال ساخته اما برخلاف نرگس آبیار و آیدا پناهنده، آثارش چندان دیده نشده‌اند. ضعف عمده فیلم‌هایش در فیلمنامه‌های ضعیف، سطحی بودن داستان و تمرکز بیش از حد بر احساسات‌گرایی بوده است. او با همین رویکرد به شبکه نمایش خانگی آمد و در سریال «خاتون» نیز موفق نشد اثری ماندگار بسازد. ضعف شخصیت‌پردازی و داستان در «تاسیان» نیز به چشم می‌خورد، اما حواشی مجوز باعث شد این ایرادات کمتر مورد توجه قرار گیرند.
سریال در سال ۱۳۵۶ روایت می‌شود و پاکروان تلاش کرده فضای آن دوران را بازسازی کند، اما از کیفیت فیلمنامه غافل شده است. شخصیت امیر بدون مقدمه عاشق شیرین می‌شود و داستان بر اساس این عشق شکل می‌گیرد. این روند بسیار سطحی و غیرقابل باور است. درام سریال به‌جای عمق، بر تعقیب‌های کلیشه‌ای متمرکز شده و شخصیت‌پردازی ضعیفی دارد. درام خوب باید لایه‌لایه باشد، اما «تاسیان» داستانی سطحی دارد. شخصیت امیر به‌درستی معرفی نشده و حرکاتش مصنوعی و باورناپذیر است. بازی شکیبا نیز تصنعی به نظر می‌رسد. روند پیوستن امیر به ساواک و تصمیمات او در حین مأموریت منطقی نیست. صحنه‌های بازجویی نیز بیش از حد دراماتیک و غیرواقعی هستند.
مشکل اصلی سریال، ضعف در شخصیت‌پردازی و عدم پرداخت مناسب به شخصیت‌های مختلف است. هیچ‌یک از کاراکترها، از ساواکی‌ها گرفته تا دانشجویان و بازاریان، عمق لازم را ندارند. پاکروان بیش از داستان‌پردازی، به طراحی صحنه و لباس اهمیت می‌دهد که شاید ناشی از سابقه‌اش در مدیریت تولید باشد. برای پیشرفت، او به نویسنده‌های حرفه‌ای نیاز دارد؛ در غیر این صورت، آثارش همچنان سطحی و فراموش‌شدنی خواهند ماند.
نظر شما