یک خبرنگار باید ویژگی‌های زیادی داشته باشد از توانایی ساده‌نویسی گرفته تا گستره ارتباطات، صداقت، دقت، ریزبینی و... اما شجاعت، بی باکی و به قول معروف سرنترس داشتن ویژگی خاصی است که اگر نباشد خبرنگاری می‌لنگد!

خبرنگاری که اولویت او فقط نوشتن است نه آنچه رسالت اوست و حاضر نیست در مواقع سخت از ترتیب معمول زندگی‌اش بگذرد و حتی شجاعت همکارانش را به سخره می‌گیرد، خبرنگار نیست بلکه کارمندی اداری است که در ساعتی مقرر به سرکارش می‌آید در همان بازه زمانی شروع می کند به نوشتن و ساعت کار که تمام شد انگشت می زند،کارت می کشد و می رود سراغ شیوه معمول زندگی‌اش.

خبرنگاری که فقط بتواند زیبنده بنویسد؛ آن‌هم به گمان خودش اما قلمش شجاعت نداشته باشد، روایت ماندگاری ثبت نخواهد کرد؛ نوشته ای که حق‌طلبی، صراحت و شفافیت از آن استشمام نشود جانی ندارد که بر دل ها بنشیند و ماندگار شود.

در شرایط فعلی ایران که موقعیت جنگی و ویژه است، وضعیت مغتنمی فراهم شده که هر فردی در هر جایگاهی خودش را محک بزند که چقدر می‌تواند در این مقطع تاب‌آوری داشته باشد. این روزها برای ما خبرنگاران هم، شرایط خاص و ویژه است مخصوصا برای نسل ما که در شرایط جنگ و بحران‌های اینچنینی در کسوت خبرنگاری خدمت‌رسانی نکرده‌ایم حالا وقت آن است که مهم‌ترین ویژگی یعنی شجاعت مان را محک بزنیم.

خبرنگاری که در این شرایط نگران است تا مبادا امور معمول زندگی‌اش مختل شود خبرنگار نیست؛ همان کارمندی است که یا از سر استیصال و یا دست روزگار او را به این سمت کشانده اما بویی از میدان خبرنگاری نبرده؛ میدانی که گاه فراخ و همواره است و گاه او را با صحنه‌های دلهره‌آور و تراژیک روبرو می‌کند.

روز گذشته واکنش سحر امامی؛ مجری شبکه خبر برای بسیاری از خبرنگاران یک کلاس درس خبرنگاری بود؛ خبرنگاری که تا جایی که شرایط ایجاب کرد صحنه را ترک نکرد و به وظیفه خود که همان روایت واقعیت و آگاه‌سازی بود عمل کرد. واکنش و تصویر او در شبکه‌های مجازی ترند شد. او با بیان حقایق و رجزخانی فی البداهه‌اش برای دشمن وطن، بار دیگر مهم‌ترین ویژگی یک خبرنگار اصیل را یادآوری کرد؛ شجاعت و سر نترس داشتن برای تصویر و روایت حقانیت!

به قول سیمین دانشور: امروز به این نتیجه رسیدم که در زندگی و برای زنده‌ها باید شجاع بود. برای وطن ایستاده‌ام.