آیا «نظام امامت» با پایان‌یافتن دوره غیبت صغری و آغاز غیبت کبری پایان یافت و پس از ظهور حضرت مهدی علیه‌السلام این نظام از نو برقرار می شود یا اینکه «نظام امامت» استمرار دارد؟

نظام امامت، نظامی است الهی و انقطاع‌ناپذیر و دوره فترت ندارد و در هر زمان و هر عصر وجود دارد؛ از عصر حضرت رسول اعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله تا حال تشکیل گردیده و برقرار بوده و هست؛ و تا دنیا باقی است، برقرار خواهد ماند؛ چنان که امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود:

«لَا تَخْلُو الْأَرْضُ مِنْ قائِم لِلهِ بِحُجَّهٍ؛ إِمَّا ظَاهِراً مَشْهُوراً، أَوْ خَائِفاً مَغْمُوراً، لِئَلَّا تَبْطُلَ حُجَجُ اللهِ وَبَیِّناتُهُ.» (نهج‌البلاغه، حکمت ۱۴۷)

زمین از قائمی که برای خدا حجّت باشد خالی نخواهد ماند و این حجّت یا ظاهر و مشهور است و یا بیمناک و مستور، برای اینکه حجّت‌های خدا و بیّنات او باطل نگردد و از بین نرود.

بر هرکس واجب است که «نظام امامت» را بشناسد و به آن ایمان داشته باشد؛ و در هر زمان و هر مکان، مردم فقط باید از این نظام اطاعت کنند.

هرکس باید مشخّص سازد و تعیین کند که در زندگی و تمام شئون و امور خود، از چه نظامی اطاعت می‌کند و تابع چه حکومتی است. باید معلوم کند که تابعیت حکومت خدا را قبول کرده یا حکومت طاغوت را پذیرفته است، و مؤمن به خدا می باشد، یا مؤمن به طاغوت.

متأسّفانه بیشتر مسلمانان به این مسئله بسیار مهمّ توجّه کافی نکرده و معنای «ولایت» را درک ننموده و از اهمیّت این بُعد آن، که اطاعت باشد غفلت کرده‌اند و آنان که خیلی مذهبی و متعهّد هستند، به انجام یک سلسله فرائض و واجبات، و ترک محرمات اکتفا می‌کنند.

طبق مذهب «شیعه» که نظام امامت، دائم و مستمر است، همیشه و در تمام شرایط، تابعیت حکومت شرعی یک فریضه اساسی است.

- حکومت، مخصوص ذاتِ خداست:

«إِنِ الْحُکْمُ إِلَّا لِلّٰهِ.»

- فقط خداوند باید پرستش و اطاعت شود و اطاعت برای او خالص باشد و مردم در برابر حکومت، سلطنت و رژیم او خاضع و فرمان‌بر باشند:

«أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ.»

- دینِ قیّم و مستقیم، این است:

«ذَلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ.» (سوره یوسف، آیه ۴۰)

نظام امامت، یعنی حکومت خدا؛ و تابعیت از آن، تسلیم حکم خدا بودن و در منطقه حکومت خدا زیستن و به حکومت غیرِ خدا عقیده نداشتن است؛ بنابراین تفاوتی نمی‌کند در اعصاری که ائمّه علیهم‌السلام حضور داشتند، اما غاصبان حکومت، مانع از مداخله رسمی آنها در امور بودند، یا در عصر غیبت کبری که امام علیه‌السلام غایب می‌باشند؛ هر مسلمانی فقط باید از نظام امامت تبعیت کند.

از آنجایی که عقیده به نظام امامت، رشته‌ای از عقیده به توحید و حکومت خدا و سلطنت حقّ است، هر کس بمیرد و امام زمان خود را نشناخته باشد، به مرگ جاهلیت مرده است؛ چنانچه رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرمایند:

«مَنْ مَاتَ وَلَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ میْتَهً جَاهِلِیَّهً.» (بحارالانوار، ج 32، ص 321)

و چون اطاعت از نظامات دیگر، یک نوع شرک فکری و عملی است، امام صادق علیه‌السلام در ضمن حدیثی می‌فرمایند:

«لَا دِینَ لِمَنْ دَانَ اللهَ بِوِلایَهِ إِمَامٍ جَائِرٍ لَیْسَ مِنَ اللهِ.» (کافی، ج 1، ص 375)

«هر که خدا را با پیروی از امام ستمگری که از جانب خدا نیست دینداری کند، دین ندارد».

از این احادیث استفاده می‌شود که نظام امامت، نظام محدودی نبوده و مستمر و جاودان می‌باشد و به عصر حضور منحصر نیست، همیشه منعقد است و هیچ‌گاه تعطیل نشده و نخواهد شد.

این بحث ادامه دارد...