در این میان شکی نیست که حساب پاکستان از دیگران جداست؛ ملت و دولت پاکستان از همان ابتدای این جنگ تحمیلی، ضمن محکوم کردن تجاوزها، به شکلی تمام‌قد در کنار مردم ایران ایستادند. نکته درخور تأمل آن است که برخلاف روال موجود در بسیاری دیگر از مسائل داخلی و بین‌المللی در پاکستان، این موضوع از حمایتی عمومی و فراجناحی برخوردار بوده و در واقع نوعی اجماع ملی در رابطه با آن وجود داشت.
این حمایت از جنبه‌های مختلف برای ایران، ارزشمند و برای رژیم صهیونیستی و حامیانش، نگران‌کننده بود. در وهله نخست، برخورداری پاکستان از توانمندی هسته‌ای و توأم شدن آن با اعلام پشتیبانی قاطع دولت و افکار عمومی پاکستان از ایران، به نگرانی‌ها در تل‌آویو و واشنگتن نسبت به احتمال هر گونه مداخله این کشور در جنگ دامن زده بود. در وهله دوم حضور و نقش‌آفرینی پاکستان به عنوان یکی از اعضای غیردائم شورای امنیت می‌توانست بر روند معادلات سیاسی و بین‌المللی در قبال این جنگ اثرگذار باشد. در نهایت نگرانی‌هایی نیز در جبهه متجاوز نسبت به همکاری‌های‌ نظامی آشکار و پنهان میان اسلام‌آباد و تهران وجود داشت که البته بنا بر اذعان برخی سیاستمداران پاکستانی، می‌تواند چندان هم دور از واقعیت نباشد.
بدین ترتیب پاکستان با حمایت تمام‌قد از ایران در جنگ تحمیلی اخیر، برگ سبز دیگری را در کارنامه روابط خود با ایران رقم زد و بر اعتبار خود نزد مردم و دولت ایران افزود. اما اکنون و در دوران پساجنگی که ممکن است چندان هم طولانی نباشد، این همدلی میان دو ملت و دولت می‌تواند زمینه‌ همکاری‌های وسیع‌تر و متنوع‎تر به خصوص در حوزه‌های امنیتی و نظامی را فراهم کند. تجربه پاکستان در جنگ اخیر با هند در حوزه صنایع دفاعی هوافضا می‌تواند برای ایران ارزشمند باشد. در عین حال این جنگ برای پاکستان نیز روشن کرد تهدید امنیتی ایران می‌تواند چه تبعاتی برای این کشور در حوزه اقتصادی و از آن مهم‌تر در بحث‌های مرتبط با عمق راهبردی پاکستان در برابر هند داشته باشد، به ویژه با در نظر گرفتن حمایت همه‌جانبه‌ای که رژیم صهیونیستی از هند در جنگ اخیر این کشور با پاکستان نشان داد.