اما بزرگ‌نمایی این اقدام ترکیه صرفاً در فضای رسانه‌ای پژواک یافت و در سطوح رسمی و دیپلماتیک تقریباً مسکوت ماند. تنها واکنش رسمی را سخنگوی سازمان انرژی اتمی کشورمان داشت که اتفاقاً ادعای توقیف شدن اموال این سازمان در ترکیه را تکذیب می‌کرد.
تنفیذ تحریم‌های شورای امنیت در دولت ترکیه در حالی انجام شد که امیر نصیرزاده، وزیر دفاع کشورمان در سفری ناگهانی به دعوت یاشار گولر، وزیر دفاع ترکیه در آنکارا بوده و با مقامات این کشور برای تقویت همکاری‌های نظامی دیدار کرده و گفته است: «ما خیلی به هم نزدیک شده‌ایم؛ اشتراکات ایران و ترکیه آن ‌قدر گسترده است که اختلافات در برابر آن ناچیز به ‌شمار می‌روند؛ اما دشمنان همواره تلاش کرده‌اند این اختلافات را بزرگ‌نمایی کنند».
گذشته از اینکه تحریم‌های شورای امنیت موضوعیت خود را از دست داده و فاقد تأثیر عینی است، سابقه ترکیه در روابط غیررسمی و پنهانی با شریکان مختلف نشان می‌دهد مواضع رسمی و اعلامی این کشور لزوماً نشان‌دهنده سیاست‌های اعمالی و عملکرد آن نیست. مضاف بر اینکه ترکیه به‌ عنوان یکی از اعضای ناتو ملاحظات خاص خود را هم دارد.
ترکیه همان زمانی که در ارتباط نزدیک با روسیه بود و حتی در خرید سامانه دفاع هوایی از این کشور، قید جنگنده نسل پنجم آمریکایی را زد و تحریم‌هایش را به ‌جان خرید، پهپادهایش را در اوکراین، جبهه مقابل روسیه به پرواز درمی‌آورد. این کشور بارها از قطع روابط تجاری با رژیم صهیونیستی خبر داده، ولی مراودات اقتصادی و صادرات مستقیم و غیرمستقیم آن به بندرهای حیفا و اشدود چیزی نیست که از نظرها پنهان بماند.
حالا همزمان با اعلام برقراری تحریم‌های ایران در ترکیه، دو کشور برای افزایش همکاری‌های نظامی توافق می‌کنند و برخی اخبار غیررسمی نیز از همکاری تسلیحاتی دو کشور حکایت دارند. همکاری‌هایی که اتفاقاً در تضاد با بخش مهمی از همان تحریم‌های شورای امنیت است.
این موضوع البته مسبوق به سابقه است و در سال‌های گذشته شواهد زیادی نشان از آن داشت که ترکیه از مسیرهای اصلی دور زدن تحریم‌ها برای ما بوده و البته در کنار منفعتی که نصیب کشورمان شده، خود نیز از منافع این فرایند بهره برده است.
بازی‌های دوگانه یا چندگانه کشورها در سیاست خارجی، موضوعی نیست که بتوان با نگاهی صرفاً اخلاقی ارزیابی کرد و آن را به روحیات و حب و بغض‌های بازیگران سیاست خارجی فروکاست. مهم این است که بتوان از میان مناسبات اینچنینی حداکثر منافع را برای کشور بدست آورد.
گرچه هنوز ابعاد رسمی‌تری از اقدام ترکیه و آثار عینی آن به منصه ظهور نرسیده، ولی شواهد امر نشان می‌دهد چنین حرکتی جنبه صوری داشته و فاقد اثر واقعی است. اقدامی که به‌صورت نمادین نشان‌دهنده همراهی و تبعیت رسمی ترکیه به عنوان یکی از اعضای ناتو با تحریم‌های غربی علیه ایران است تا ظاهر سیاست خارجی این کشور را حفظ کند.
آنچه مهم است، ارزیابی و برآورد نتیجه واقعی همکاری‌ها و نسبت عینی ترکیه با نظام تحریم‌هاست که نیاز به بررسی و واکنش مناسب دارد، اما چیزی که تا این لحظه از واکنش‌های دو طرف مستفاد می‌شود این است که طرفین بدون توجه به جنجال‌های رسانه‌ای تمایل دارند همکاری‌ها را در سایه ابهام ادامه دهند.