داود فتحی، متخصص روان شناسی کودک و نوجوان درباره ارتباط اعتیاد به گوشی با اختلالات روانی اظهار میکند: اگرچه وابستگی به گوشی بهطور مستقیم عامل افسردگی یا اضطراب نیست اما میتواند آن ها را تشدید کند، کاهش روابط اجتماعی، مقایسه مداوم با دیگران در فضای مجازی و اختلال خواب از جمله عواملی هستند که به بروز اضطراب و افسردگی دامن میزنند.
پژوهش دانشگاه هنگکنگ در سال ۲۰۱۸ نشان داد استفاده بیش از حد از گوشی با افزایش افسردگی و اضطراب رابطه مستقیم دارد و همچنین پژوهش دانشگاه UCLA ثابت کرده
فتحی درباره تاثیر استفاده زیاد از گوشی بر صمیمیت خانوادگی اظهار میکند: استفاده طولانیمدت از گوشی باعث کاهش گفتوگوهای رودررو، کاهش همدلی و از بین رفتن ارتباط عاطفی در خانواده میشود. زمانی که پدر، مادر و فرزندان هرکدام مشغول گوشی خود هستند، گفتوگوی موثر و درک متقابل از بین میرود و احساس بیتوجهی افزایش مییابد.
فتحی با اشاره به مفهوم «فابینگ» (Phubbing) توضیح می دهد: فابینگ یعنی نادیده گرفتن افراد حاضر در اطراف بهخاطر تمرکز بر گوشی.
وی بیان میکند: پژوهشها نشان میدهد بین ۷۰ تا ۸۰ درصد خانوادهها حداقل یک عضو دارند که چنین رفتاری دارد، در یک تحقیق سال ۲۰۱۹، ۶۵ درصد والدین گزارش کردند هنگام شام گوشی خود را چک میکنند و ۵۰ درصد از فرزندان احساس میکردند والدینشان آن ها را نادیده میگیرند.
فتحی راهکارهایی را برای ایجاد تعادل پیشنهاد میدهد و میگوید:باید قوانین مشخصی در خانواده وجود داشته باشد؛ مثلا ساعتهایی بدون گوشی تعیین شود و در کنار آن فعالیتهای جایگزین جذاب مثل بازیهای خانوادگی یا برنامههای فرهنگی میتواند کمککننده باشد.
وی میافزاید:مدیریت محیط هم مهم است حذف اعلانها، دور نگه داشتن گوشی از دسترس و استفاده هدفمند از اپلیکیشنها میتواند موثر باشد.
فتحی درمورد تاثیر اعتیاد به گوشی بر مهارتهای ارتباطی حضوری میگوید:وابستگی به گوشی موجب کاهش توجه، ضعف در درک نشانههای غیرکلامی و افت مهارتهای اجتماعی میشود در نتیجه فرد تعامل مجازی داشته باشد تا ارتباط حضوری را ترجیح میدهد.
فتحی اضافه میکند:تحقیقات دانشگاه UCLA در سال ۲۰۱۸ نیز نشان داده نوجوانانی که بیش از پنج ساعت در روز از گوشی استفاده میکنند، نمرات پایینتری در مهارتهای اجتماعی دارند.
وی درباره تاثیر این وابستگی بر روابط دوستانه میگوید:چنین افرادی معمولا دچار کاهش اعتماد متقابل میشوند، دیر پاسخ دادن به پیامها یا بیتوجهی مجازی میتواند سوتفاهم، حسادت و اضطراب اجتماعی ایجاد کند.
نظر شما