نگاهی به پرونده‌ی تازه‌ی پرسپولیس در خط حمله نشان می‌دهد که خرید از سپاهان برای سرخ‌پوشان چندان خوش‌یمن نبوده است. یاسین سلمانی نمونه‌ی روشن این ماجراست؛ بازیکنی که با امید زیادی به پرسپولیس آمد، اما حالا فصل‌به‌فصل روی سکوها می‌نشیند و از مصدومیت و دوری از شرایط آرمانی رنج می‌برد. او هرگز نتوانست به همان کیفیتی برگردد که در سپاهان از خود نشان داده بود.
رضا شکاری هم داستان مشابهی دارد. او که از سپاهان جدا شد تا در پرسپولیس فرصتی تازه پیدا کند،مشخص شده مصدومیت کهنه داشته و با گذشت 9 هفته هنوز نتوانسته جای ثابتی در ترکیب بگیرد و در هفته‌های اخیر عملاً از ترکیب و اردو دور مانده است؛ شرایطی که بی‌شباهت به وضعیت یاسین سلمانی نیست.
شاید برای همین است که در اصفهان، کسی از جدایی چنین بازیکنانی چندان دلگیر نمی‌شود. سپاهانی‌ها بهتر از هر کس دیگری می‌دانند چرا بعضی از ستاره‌ها رفتنی می‌شوند؛ آن‌ها از گذشته‌ی نه‌چندان ساده و مسئولیت‌های پنهانی این بازیکنان خبر دارند و می‌دانند که گاهی رها کردن، به سود تیم است.
تنها استثنا شاید پیام نیازمند باشد؛ دروازه‌بانی که با هزینه‌ی بالا از سپاهان جدا شد و پرسپولیس برای جذبش رضایت‌نامه‌ای سنگین پرداخت. با این حال، حتی در مورد او هم اصفهانی‌ها با آرامش خاطر رضایت دادند، چون به توان خود برای جایگزینی ایمان داشتند؛ همان‌طور که بعدها نشان دادند با دروازه‌بان‌هایی مثل اخباری و حسینی.
تاریخ این مسیر را بارها مرور کرده: پرسپولیس از سپاهان خرید کرده، اما ستاره نگرفته. شاید وقتش رسیده مدیران سرخ کمی دقیق‌تر به این الگو نگاه کنند؛ چراکه در فوتبال ایران، بعضی انتقال‌ها بیش از آنکه سود داشته باشند، پیام پنهانی در خود دارند.