در حالی که رونمایی از مجسمه‌ «شاپور ساسانی» و «والرین رومی» در میدان انقلاب تهران با موجی از واکنش‌های مثبت در میان افکار عمومی و نمایندگان جریان‌های سیاسی کشور مواجه شده، احمد زیدآبادی دوباره ساز مخالف را آن ‌هم از سر گشادش نواخته است! ایشان در اظهار نظری در فضای مجازی، نصب این مجسمه را بهانه‌ای برای زدن دشمن فرضی و موهوم خود دیده و آن را حاصل جماعتی دانسته که از هر میراث تاریخی فقط جنبه‌ آزاردهنده‌اش را می‌پسندد و ترویج می‌کند!
فارغ از اینکه چرا شکست امپراتوری بیزانس مقابل شاهنشاهی ساسانی تا این حد برای ایشان آزاردهنده است و با چشم‌پوشی از خطاب‌های پر آب و تاب برای طرف شکست‌خورده‌ تاریخ در این کارزار و شاپورِ «خالی» نامیدن طرف ایرانی! پرسش اصلی اینجاست که چرا ایشان سعی دارد «منشور کوروش» را در مقابل یک روایت باشکوه از پیروزی ایران مطرح کند؟
ایشان اشاره به شکست دشمن سنتی تمدن ایرانی و زانو زدن «طرف غربی داستان» را از نقطه نظر «اخلاق ملی» نقد می‌کند بدون آنکه توضیحی راجع به مفهوم عجیبی با عنوان «اخلاق ملی» ارائه کند. ایشان نگاره‌ مذکور را نشانه‌ «غرور و تکبر ناپسند» و «بی‌ظرفیتی» می‌خواند و احتمالاً انتظار دارد، شاپور اول ساسانی، امپراتور مورد علاقه‌ ایشان را در آغوش کشیده و بگوید: «همه چی تموم شد عزیزم، بیا از اول شروع کنیم!».
زیدآبادی که گویا خود از سست و بی‌پایه بودن مدعیاتش تا اینجای کار، آگاه است، با «بافتن آسمان به ریسمان»، به موضوع محرومیت پایتخت‌نشینان از هوای پاک و آب می‌پردازد و نصب مجسمه را نشانه‌ «کژفهمی بنیادین از امر حکمرانی» می‌داند! در این باره هم افزودن هر کلمه و عبارتی از غلظت طنز ماجرا می‌کاهد.آنکه نمی‌داند حماسه چیست و اسطوره کیست، شاید بتواند آلودگی هوا و منشور کوروش را به هم ربط داده و پیروزی ملتش برابر دشمن دیرین را «تقبیح» کند اما از آقای زیدآبادی در پیگیری اهدافش کمی خلاقیت و تلاش بیشتری انتظار داریم!