در حالی که صبح دیروز، کنفرانس بین‌المللی «حقوق بین‌الملل تحت تهاجم، تجاوز و دفاع» با حضور وزیر خارجه و برخی از مقامات و نمایندگان اندیشکده‌های ایران و جهان در حوزه دیپلماسی و سیاست بین‌المللی، در تهران برگزار می‌شد، محمد اسلامی، رئیس سازمان انرژی اتمی جمهوری اسلامی ایران در بخشی از سخنرانی خود در این نشست با اشاره به موضوع حمله رژیم صهیونیستی به کشورمان به یک واقعیت تکان‌دهنده اشاره می‌کند؛ «اولین جایی که اسرائیل بمباران کرد کارخانه‌ای بود که سوخت صفحه‌ای برای رآکتور تهران که یک رآکتور رادیودارو است، تولید می‌کرد؛ اطلاعات این مکان فقط در اختیار آژانس بوده است».
و این نه یک ادعای ساده یا سخنانی برای جلب نظر و توجه، که یک اعلان رسمی از مطلع‌ترین فرد مسئول ایرانی در حوزه‌ تخصصی انرژی اتمی است. فارغ از اینکه «رژیم جنایت‌پیشه» تا چه میزان به استیصال و جنون رسیده که برای دست و پا کردن دستاوردی ناظر بر تلاش مستمر خود در بازداشتن جمهوری اسلامی ایران در تبدیل به یک قدرت اتمی، به تأسیسات محافظت نشده‌ای چون مورد مذکور حمله‌ور می‌شود؛ میزان خباثت و خیانت ساختار و عوامل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در نوع خود بی‌سابقه است. سازمانی بین‌المللی که وظیفه صیانت از امنیت تأسیسات و فرایندهای هسته‌ای صلح‌آمیز اعضا را در دستور کار اولیه خود می‌بیند، اما به ابزاری برای تحمیل و انحصار دانش و قدرت هسته‌ای در جهان تبدیل شده و خیلی اتفاقی، از هر سند و مدرکی که اعضا به شکل داوطلبانه از فعالیت‌های خود در اختیار آن قرار می‌دهند، یک رونوشت را بایگانی کرده و اصلش را به فلسطین اشغالی می‌فرستد!
تا اینجای کار همه چیز برای یک برخورد خشن و سخت مهیاست! در نخستین روزهای تحمیل جنگ اخیر بود که مقامات ارشد سیاسی و امنیتی از ضرورت حساب‌کشی از «گروسی» و سازمان تحت امرش گفتند؛ امری که در میان طیف‌های سیاسی معقول داخلی هم با اقبال و استقبال مواجه شد اما به نظر می‌رسد امروز و چند ماه پس از پایان موقت جنگ، تب مذکور کمی فروکش کرده، در حالی که در فرایندی طبیعی، میزان خباثت و خیانت آژانس به مرور زمان بیشتر عیان شده است. این امر شاید بیش از هر چیز ناشی از یک سیاست اصولی غیراعلامی و جاری در روح جمهوری اسلامی است؛ آمیزه‌ای از صبر، صلاح و تدبیر برای کاهش هزینه‌های محتمل و افزایش بازدهی در کنش‌های آتی!
سنتی که که در بسیاری از سیاست‌های اعمالی جمهوری اسلامی ایران در مقیاس‌های مختلف ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی به وضوح قابل مشاهده است و یادآور مثل حکیمانه و معروف ایرانی: «کج‌دار و مریز!».
شاید در برهه کنونی و تا اطلاع ثانوی، همین عضویت «نیم‌بند»، عدم اعلام خروج از ان‌پی‌تی و بازرسانی که تنها به اطلاعات سوخته دسترسی دارند؛ بهترین انتخاب برای مدیریت هزینه‌ها در فضای بین‌المللی باشد و در عین حال لازم است ما؛ عموم مردم، رسانه‌ها و دغدغه‌مندان ضمن رصد دقیق مناسبات بین دستگاه‌های اجرایی کشور و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و جلوگیری از تکرار خوش‌بینی‌های مفرط و اعتمادهای نابجا، به تجربه زیسته و موفقی که عقلای نظام و در رأس آنان رهبر معظم انقلاب در اعمال سیاست «کج‌دار و مریز» داشته‌اند، اعتماد کرده و باذن‌الله، منتظر نتایج و ثمرات آن باشیم.