روز گذشته بود که معاون وزیر خارجه از فراهم‌ کردن مقدمات سفر ولادیمیر پوتین به ایران خبر داد و گفت: تهران در حال فراهم کردن مقدمات سفر رئیس‌جمهور روسیه به ایران برای شرکت در نشست سران کشورهای حاشیه خزر در تابستان ۲۰۲۶ است. ایشان افزوده است: ما دلایل بسیاری برای ملاقات در تهران و مسکو در بالاترین سطح داریم.
این دلایل بسیار می‌تواند طیف وسیعی را شامل شود؛ از تعارفات دیپلماتیک که معمولاً روی کاغذ و نهایتاً زیرنویس شبکه‌های تلویزیونی خلاصه می‌شوند تا علائق مشترک ژئوپلیتیکی که روی زمین می‌آید و در محاسبات قدرت، امنیت ملی، بازدارندگی نظامی و حتی شاخص‌های اقتصادی و روی سفره مردم احساس می‌شود! این یک ادعای گزاف و رؤیاپردازی‌های ایدئالیستی نیست! این خود خود واقعیت است؛ این جغرافیاست.جغرافیاست که روسیه را از آب‌های گرم، از مدارهای میانی کره زمین دور نگه داشته! و در عین حال، همین جغرافیاست که به روسیه لقب پهناورترین کشور جهان را داده؛ از اروپای شمالی و اسکاندیناوی تا کامچاتکا! اما این تمام ماجرا نیست؛ مجاورت یا همان همسایگی، فاصله، دسترسی، موقعیت، منابع طبیعی و انسانی- اجتماعی؛ همه و همه مؤلفه‌هایی در این جغرافیای متنوع‌اند که شراکت و همکاری میان جمهوری اسلامی ایران و فدراسیون روسیه را نه یک انتخاب از روی «سیری»، که الزامی اجتناب‌ناپذیر می‌نماید و برای من، به‌عنوان انسان ایرانی، فارغ از تمام گرایش‌ها و علائق سیاسی یا فکری؛ روسیه را جز یک شریک و همپیمان، آن‌ هم در سطح راهبردی نشان نخواهد داد.
نظریه مترقی هم‌تکمیلی که برای قدرت‌های همسو در مناسبات قدرت، بسیار کارآمد است؛ شاید در نمونه ایران-روسیه، بیشترین روایی را داشته و بتواند به‌عنوان یک الگوی موفق از کاربست سیاست واقعی (همان ژئوپلیتیک) در راستای منافع عینی و نه موهوم عمل کند؛ آنجا که روسیه و داشته‌های آن و ایران و ظرفیت‌هایش، آن دو را در برابر حصر، تحریم و زیاده‌خواهی قدرت غالب جهانی بیمه خواهد کرد.
تلاش‌های معناداری که برای گسترش همکاری‌ها و ارتقای سطح آن‌ها از دیپلماتیک به ژئوپلیتیک که از دولت پیشین آغاز شده و خوشبختانه در دولت فعلی نیز ادامه یافته، در قالب پیمان همکاری‌های راهبردی دو کشور، گامی امیدوارکننده اما ناکافی برای تبدیل این نیاز فزاینده و متقابل به یک فرایند هم‌تکمیلی عینی است که باید با پیوست‌های عملیاتی از تجارت تا فرهنگ گسترش یابد و نتایج آن در کسب و کارها، قدرت خرید، نرخ برابری ریال با سایر ارزها و... احساس شود و نه الزاماً در سندهای امضا شده توسط سران!