تیم اسکوچیچ آرام‌آرام به شکلی از بلوغ رسیده که نه محصول یک بازی یا یک جرقه، بلکه نتیجه یک دوره کار منظم و تدریجی است. همین موضوع باعث شده تراکتور حالا نه فقط در لیگ داخلی، بلکه در لیگ نخبگان آسیا هم به‌عنوان یک تیم قابل احترام دیده شود.اسکوچیچ تیم را به جایی رسانده که شناخت درون‌تیمی و هماهنگی خطوط مختلف نقطه قوت اصلی آنها شده است. بازیکنان تراکتور امروز دقیق‌تر می‌دانند در هر فاز چه می‌خواهند انجام دهند و چگونه باید از نقاط قوت‌شان بهره ببرند. این نظم و شفافیت در کنار فوتبال مالکانه و انتقال‌های سریع، همان ویژگی‌هایی است که تراکتور را در آسیا هم تیمی خطرناک کرده است.
پیروزی‌های اخیر نه‌تنها جایگاه تراکتور را تثبیت کرده، بلکه اعتمادبه‌نفس تازه‌ای به این تیم تزریق کرده است. بازیکنانی که قبلاً گاهی با تردید بازی می‌کردند، حالا با روحیه‌ای بالا و ذهنی آماده وارد زمین می‌شوند. همین اعتمادبه‌نفس، همان حلقه مفقوده‌ای بود که سال‌ها در تراکتور دیده نمی‌شد؛ تیمی که همیشه پتانسیل داشت، اما کمتر به مرحله «باور جمعی» می‌رسید.
اگر تراکتور بتواند از این مسیر منطقی و باثبات فاصله نگیرد و درگیر موج مصدومیت‌ها، محرومیت‌ها و حاشیه‌های غیرضروری نشود، این تیم کاملاً توان آن را دارد که پس از سال‌ها برای فوتبال ایران در آسیا آبروداری کند و حتی به مراحل بالاتر برسد.
پیش‌روی در تورنمنت آسیایی فقط وابسته به کیفیت فنی نیست؛ ترکیب تجربه، نظم، اعتمادبه‌نفس و تمرکز، همان فرمولی است که اسکوچیچ به‌تدریج در تیمش جا انداخته است.
تراکتور امروز شبیه تیمی است که باور کرده می‌تواند. این شاید مهم‌ترین دستاورد دوران اخیر باشد. اگر همین مسیر ادامه پیدا کند، این تیم نه‌تنها در آسیا حرف برای گفتن خواهد داشت، بلکه می‌تواند یکی از بهترین فصول خود را در تاریخ معاصر رقم بزند.