صدای تلاوت قرآن در هم می‌پیچد با نجواهای نیمه‌شب، با صلوات‌هایی که از دل رواق‌ها بالا می‌رود و با اشک‌هایی که آرام، بی‌صدا، بر گونه‌های نوجوانان می‌چکد.

این روزها، مؤسسه جوانان آستان قدس رضوی میزبان جمعی از دانشجویان از سراسر کشور است که در قالب گروه‌های ۱۳ نفره، با محوریت کتاب «تواضع»، ۳ روز را به گفت‌وگو و تأمل در معنای بندگی می‌گذرانند. هر گروه مربی ویژه خود را دارد؛ حلقه‌های معرفتی کوچک، اما پرنور که در میان صدای اذان و بوی اسپند و قرآن شکل می‌گیرد.

اما شب آخر، حال‌وهوای دیگری دارد؛ پیکر یک شهید گمنام میهمان مراسم شده و اعتکاف، رنگ جاودانگی می‌گیرد. جوانان، درحالی‌که چشم بر پرچم‌های سبز و ضریح طلایی دوخته‌اند، دست بر سینه می‌گذارند و بی‌اختیار زمزمه می‌کنند: «السلام علیک یا غریب‌الغربا...»

در همین شب، حجت‌الاسلام‌والمسلمین لطفی پور، در سخنانی کوتاه، اما عمیق، از راز عبودیت واقعی گفت؛ از آن خشیت و هیبتی که باید در دل هر بنده شکل بگیرد. او با اشاره به کلامی از حضرت زهرا (س) یادآور شد که همه مناسک دینی، اگر به خشیت منتهی نشود، جان ندارد. حضرت زهرا (س) به‌قدری از خداوند خشیت داشت که خداوند به وجود او در برابر فرشتگان مباهات کرد و فرمود: نگاه کنید به این بنده‌ام فاطمه که از خوف من بند، بند وجودش می‌لرزد.

این سخنران ادامه داد: ثمره نخست خشیت، اخلاص است؛ یعنی چشم‌پوشی از هر چه در دست دیگران است و امیدبستن فقط به خدا.

او در ادامه از پزشکی گفت که ثروتمندترین مرد تهران، پس از آگاهی از زمان مرگ نزدیکش، با حسرتی عمیق پرسید: «یعنی تمام دنیا همین بود؟ تمام شد؟» و در میان سکوت حرم، این پرسش در دل همه طنین انداخت. سپس از زهد گفت؛ از بی‌ارزشی دنیا در نگاه کسانی که عظمت خدا را درک کرده‌اند. داستان آیت‌الله کمپانی را یادآور شد که روزی حاضر نشد برای جمع‌کردن دانه‌های زمرد خم شود، اما سال‌ها بعد با لبخند برای جمع‌کردن سیب‌زمینی‌های ریخته‌شده بر زمین خم شد، چراکه دیگر دلش در گرو هیچ تعلقی نبود.

سخن که به اشک رسید، حرم غرق سکوت شد. حجت‌الاسلام لطفی پور گفت: اگر چشمی اشک ندارد، باید دلش را بیدار کند؛ زیرا هر جا اشک جاری شود، رحمت خدا نیز جاری می‌شود و آنگاه از روایتی گفت که حضرت زهرا (س) اشک‌های امیرالمؤمنین (ع) را به‌صورت می‌مالید و می‌فرمود: «از پیامبر شنیدم که اشک مظلوم، مایه مغفرت است».

در پایان شب، درحالی‌که معتکفان جوان بر زمین نشسته و دعای وداع می‌خواندند، اشک و لبخند در چهره‌هایشان درهم‌آمیخته بود. گویی سه روز خلوت در سایه‌سار امام رئوف، آنها را نه فقط به خدا نزدیک‌تر کرده بود، بلکه دلشان را نرم و روشن‌تر ساخته بود؛ و در میان همه زمزمه‌ها، تنها یک جمله بیشتر از هر چیز شنیده می‌شد:

«یا امام رضا، ما را هم در این حال نگه‌دار...»