بیش از پنج ماه پس از تجاوز مشترک رژیم‌ صهیونیستی و آمریکا به خاک کشورمان، بررسی ابعاد این جنایت برای درس‌آموزی و آمادگی مواجهه با چنین وضعیت‌های ناخواسته و تحمیلی بسیار مهم است. دولت جنایتکار بنیامین نتانیاهو در حالی عملیات علیه جمهوری اسلامی را کلید زد که حملات از پیش طراحی شده صرفاً متکی بر نیروی هوایی نبود بلکه همزمان سلسله اقدام‌های خرابکارانه و ترورهای هدفمند در خاک کشورمان کلید خورد.
از خلال گفته‌های برخی مقامات می‌توان دریافت که ایران با وجود سیستم‌های دفاعی متنوع و یگان پهپادی قدرتمند، در برابر حملات هوایی دچار شوک اولیه شد و از روز دوم عملاً به پاسخ‌گویی پرداخت. این وضعیت ناشی از ارزیابی دقیق دشمن و طراحی یک نقشه اطلاعاتی و خرابکارانه بود که به ترور فرماندهان ارشد ایران منجر شد. اسرائیل بر این باور بود که با این اقدام، جمهوری اسلامی قادر به پاسخ‌گویی نخواهد بود و تسلیم خواهد شد. این در حالی است که همزمان با استفاده از نیروهای نفوذی خراب‌کاری صورت گرفت و در درون شهرها نیز وانت‌ها و کامیون‌های حامل ریزپرنده‌ها، مشابه آنچه در عملیات «تار عنکبوت» اوکراین رخ داد، مشاهده شد. پیش از این اقدام‌های خرابکارانه، حملات سایبری و جنگ الکترونیک واحد ۸۲۰۰ اسرائیل نیز سیستم پدافندی ایران را تحت تأثیر قرار داد. تمام این اقدام‌ها و کارهای اطلاعاتی اسرائیل ریشه در افکار دیوید بن‌گوریون دارد؛ چرا که بنیان‌گذار رژیم غاصب صهیونیستی معتقد بود اسرائیل برای محافظت از خود نیازمند یک سازمان اطلاعاتی قدرتمند است. ایران نیز اشتباهاتی داشت که به غافلگیری اولیه منجر شد؛ از جمله اطمینان به مذاکرات و عدم پاسخ قاطع به ماجراجویی‌های پیشین رژیم.
همچنین تهران به دلیل برخورداری از قدرت پهپادی، چندان روی نیروی هوایی سرمایه‌گذاری نکرده بود و این مسئله هم اثرگذار بود. نیروی هوایی فرسوده نمی‌تواند به درستی با هواگردهای مدرن مقابله کند. پدافندها هم به تنهایی نمی‌توانند با اهداف متخاصم مقابله کنند. در جنگ‌های مدرن به ویژه با دخالت پهپادها و ریزپرنده‌ها، باید مجموعه‌ای از تجهیزات از جمله سامانه‌های جنگ الکترونیک، جنگنده‌های پیشرفته، هواپیماهای آواکس و از همه مهم‌تر، سامانه‌های پدافندی دفاع نقطه‌ای مانند «سی‌رم» وجود داشته باشد تا بتوان با جنگنده‌ها و اهداف متخاصم مقابله کرد. جمهوری اسلامی بیشتر روی موشک و پهپاد تمرکز کرده که هر چند مطلوب هستند، اما به تنهایی در نبردهای مدرن کافی نیستند. طبق گزارش «جروزالم پست» ایران در سال ۲۰۰۷ با امضای قراردادی با روسیه، خواهان خرید «اس-۳۰۰» شد. اما طبق گزارش «واشنگتن پست» این اس-۳۰۰ مانند نسخه «PUM» پیشرفته نبود. در نهایت، سال ۲۰۱۵ چهار عدد از این سامانه‌ها وارد ایران شد و گزارش‌ها مدعی هستند ایران با مهندسی معکوس و فناوری بومی خود چند سامانه و موشک زمین به هوا مانند «سوم خرداد» و موشک «صیاد» را توسعه داده است.
اما این روند برای وضعیت پیش از جنگ ۱۲روزه بود. ایران پس از جنگ با کمک روسیه و چین توانسته بخشی از سیستم پدافندی خود را بازسازی کند و طبق گفته‌های تحلیلگران اسرائیلی؛ خطرناک و زخمی به دنبال افزایش توان دفاعی خود است. ایران سعی دارد با خریدهای گسترده از روسیه، چین و کره شمالی خلأها و ضعف‌های نظامی خود را بازیابی کند. جمهوری اسلامی در حال حاضر جنگنده‌های
میگ-۲۹ نسخه لیفت که پیشرفته‌تر است را از روسیه دریافت کرده و طبق اخبار غیر رسمی ۴۸ جنگنده سوخو-۳۵ نیز در دست خرید دارد. اکنون نیز در حال بازسازی توان پدافندی و موشکی خود است. ایران سعی دارد با واردات سوخت موشک از چین و سامانه پدافندی اچ‌کیو-۹ قدرت موشکی و پدافندی خود را تقویت کند. پیش‌تر نیز سامانه جنگ الکترونیک کراسوخا روسی را از روسیه گرفته است. تمام این‌ها به جمهوری اسلامی در مقابل خطرات احتمالی بعدی کمک خواهد کرد. اگر جنگنده‌های جی‌-۱۰ چینی و سوخو- ۳۵‌های روسی در ایران مستقر شوند نوع نبرد آینده قطعاً متفاوت خواهد بود؛ البته که مانور و نمایش قدرت جنگنده‌های ایرانی طی چند روز اخیر در مرزهای غربی و در نزدیکی اقلیم کردستان عراق که در واکنش به ماجراجویی‌های دشمن صورت می‌گیرد گواه این آمادگی نظامی کامل تهران متناسب با شرایط جدید است.