اما وقتی کمی دقیق‌تر نگاه می‌کنیم، پشت این تصمیم می‌توان اهداف اقتصادی و مالی گسترده‌ای را نیز دید. با افزایش تعداد تیم‌ها، نه‌تنها کشورها و شهرهای بیشتری فرصت حضور در بزرگ‌ترین تورنمنت فوتبال جهان را پیدا می‌کنند، بلکه تعداد بازیکنان حرفه‌ای که در معرض دید میلیون‌ها بیننده قرار می‌گیرند نیز به شکل قابل توجهی افزایش می‌یابد.
این واقعیت، پیامدهای اقتصادی جالبی دارد. بازیکنان تازه‌وارد و کمتر شناخته‌شده که تا پیش از این شانس دیده شدن در سطح جهانی را نداشتند، حالا می‌توانند ارزش بازاری خود را به شکل چشمگیری افزایش دهند. از سوی دیگر، ایجنت‌ها و مدیران ورزشی نزدیک به فیفا که شبکه‌های مالی گسترده‌ای دارند، می‌توانند از این موقعیت سود قابل توجهی به دست بیاورند؛ قراردادها و تعاملات مالی مرتبط با انتقال بازیکنان حرفه‌ای بیش از پیش فعال می‌شود و چرخه مالی پشت صحنه جام جهانی تقویت می‌گردد.
به بیان ساده‌تر، گسترش جام جهانی نه تنها به فوتبال و توسعه آن کمک می‌کند، بلکه بازار اقتصادی این ورزش و شبکه‌های مالی مرتبط با آن را نیز بزرگ‌تر می‌سازد. این موضوع البته به معنای نادیده گرفتن ارزش توسعه فوتبال نیست، اما نشان می‌دهد که تصمیمات فیفا همواره ترکیبی از اهداف ورزشی و اقتصادی است.
از سوی دیگر، این سیاست می‌تواند پیامدهای غیرمنتظره‌ای هم داشته باشد. افزایش تعداد تیم‌ها ممکن است کیفیت برخی مسابقات کاهش یابد و برخی بازیکنان و تیم‌ها به‌خاطر فشار تبلیغات و بازار، درگیر چالش‌های روانی و فنی بیشتری شوند. با این حال، از منظر اقتصاد ورزشی، جام جهانی ۴۸ تیمه فرصت بی‌سابقه‌ای است برای افزایش درآمدها و سودآوری برای بازیگران بزرگ پشت پرده فوتبال.
در نهایت، باید توجه داشت که فیفا همواره در تلاش است فوتبال را جهانی‌تر کند، اما نمی‌توان نقش انگیزه‌های اقتصادی و شبکه‌های مالی قدرتمند در تصمیماتش را نادیده گرفت. جام جهانی ۴۸ تیمه، شاید بیش از هر زمان دیگری، عرصه‌ای است که ورزش، تجارت و سیاست به شکلی پیچیده با هم گره خورده‌اند.