محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس شورای اسلامی روز گذشته در مراسم تجلیل از پژوهشگران برتر مرکز پژوهش‌های مجلس، روی یک نکته ریز اما مهم دست گذاشت و تأکید کرد: «حکمرانی» امروز به مهم‌ترین چالش جمهوری اسلامی تبدیل شده است. این اظهارات نه تنها یک هشدار به وضعیت فعلی کشور است، بلکه یک تلنگر جدی به ساختار مدیریتی کشور وارد می‌کند؛ زیرا حکمرانی مطلوب، به عنوان گرانیگاه بسیاری از ناکارآمدی‌ها، نارضایتی‌ها و فرصت‌سوزی‌های مزمن در اداره کشور، اکنون به یکی از دغدغه‌های اصلی تبدیل شده است.
این موضوع که حکمرانی خوب می‌تواند راه‌گشای مشکلات باشد، پیش‌تر در نشستی که با حضور آقای رئیس‌جمهور داشتیم مطرح شده بود. در آن جلسه تأکید شد هر کشوری ممکن است افراد خوبی در رأس قدرت داشته باشد، اما اگر حکمرانی مطلوب وجود نداشته باشد، مشکلات مردم نه‌تنها حل نمی‌شود، بلکه بر آن‌ها افزوده خواهد شد. به همین دلیل، مشکل اصلی امروز کمبود افراد خوب در رأس قدرت نیست، بلکه مسئله‌ای که باید مورد توجه قرار گیرد، توانایی و اراده حکمرانی صحیح است. در این راستا، باید از گزینش‌ها و توصیه‌های همیشگی که به انتخاب افراد دارای صلاحیت‌های اخلاقی و علمی می‌پردازد فراتر رفت و به این پرسش پاسخ داد که آیا این افراد توان اداره کشور به شیوه‌ای مؤثر و کارآمد را دارند یا خیر؟
در شرایط کنونی، حداقل انتظار از مسئولان، حکمرانی مطلوب است، چیزی که نه تنها از سوی مردم، بلکه از سوی نخبگان و متخصصان کشور نیز به عنوان یک ضرورت اساسی شناخته می‌شود. اظهارات آقای قالیباف در این خصوص، به‌ویژه در زمینه نیاز به حکمرانی صحیح، هم‌راستا با انتقادهایی است که نسبت به عملکرد مجموعه قوای کشور مطرح می‌شود. قوای سه‌گانه که هسته سخت قدرت را تشکیل می‌دهند، متأسفانه نتوانسته‌اند به وظایف خود به درستی عمل کنند. با این شرایط، به نظر می‌رسد آقای قالیباف باید در ارتباط با عملکرد مجلس هم حساس باشد. واقعیت این است در بسیاری از مواقع، قوانینی که در مجلس تصویب می‌شود، نه ‌تنها با مطالبات مردم هماهنگ نیست، بلکه در مواردی در مقابل آن‌ها قرار می‌گیرد و همین مسئله سبب بروز مشکلات جدی در عرصه حکمرانی کشور می‌شود. اکنون و در آستانه انتخابات شوراهای شهر و روستا هم شاهد شروع رقابت‌های سیاسی هستیم. افرادی که قصد دارند در این انتخابات نقش‌آفرینی کنند، از حالا در تلاش‌اند تا جایگاهی در میان آرای خاکستری برای خود بسازند. این روند می‌تواند موجب گسترش مشارکت عمومی و رقابت‌های سیاسی شود، اما در عین حال باید توجه داشت که این رقابت‌ها ممکن است مخرب باشد؛ چرا که به جای حل مشکلات واقعی مردم، ممکن است تبدیل به بازی‌های سیاسی شود که تنها به تضعیف اعتماد عمومی و تشدید شکاف‌ها منجر شود و خانه ملت باید نسبت به این مسئله حساس باشد.
در نهایت قاعده اصلی که باید مورد توجه قرار گیرد این است که قوا باید در عین استقلال، هماهنگ و همراه با یکدیگر عمل کنند. این در حالی است که در بسیاری از موارد مشاهده می‌شود که هر قوه‌ای به جای حل مشکلات، به دنبال مقصر می‌گردد و دیگران را مسئول وضعیت موجود می‌داند. این رفتار نه تنها موجب پاک شدن صورت مسئله شده، بلکه مطالبات واقعی مردم نیز نادیده گرفته می‌شود. مردم دیگر ادبیات «ما کاره و مقصر نیستیم» را نمی‌پذیرند. مسئولان باید بدانند هر کسی که مسئولیت می‌پذیرد و قدرت را در دست می‌گیرد، باید پاسخگو باشد. فرافکنی دیگر قابل قبول نیست و هیچ ‌یک از مسئولان حق ندارند مشکلات کشور را به گردن یکدیگر بیندازند. حکمرانی درست و پاسخ‌گویی به مردم، شرط اصلی پیشرفت کشور است.