این روزها که در آستانه ۵۰ سالگی قرار دارم بیشتر به مرگ و وقت رفتن فکر می‌کنم و چون سال‌ها رفت و آمد افراد بزرگ و مشهور را در حرفه روزنامه‌نگاری دیده‌ام با خودم فکر می‌کنم هنگام رفتن من چگونه خواهد بود. بزرگی می‌گوید ما نمی‌توانیم زمان مرگمان را انتخاب کنیم ما می‌توانیم چگونه مردن را خودمان انتخاب کنیم و بهتر است با سرافرازی و مثل یک مرد از این دنیا برویم.
بیش‌ از ۲۵ سال فعالیت‌ در روزنامه قدس به من یاد داد بسیاری از موضوعات که گاهی همه دغدغه‌ ما را به خودشان اختصاص می‌دهند اصلاً مهم نبودند و برعکس ما به سادگی از کنار مسائلی گذشتیم که تأثیر عمیقی در زندگی خودمان و کشورمان داشته است.در حوزه سیاسی این موضوع بیشتر به چشم می‌آید و گاهی که به دفتر تلفنم‌ نگاه می‌کنم خاطرات‌ زیادی از آدم‌های مختلف را در ذهنم مرور می‌کنم.بسیاری از این افراد دیگر در میان ما نیستند اما روزگاری هم قدرت زیادی داشتند و هم حامیان‌ سینه‌چاکی ‌که برای باقی ماندنشان‌ در قدرت دست‌ به هر کاری می‌زدند.
خیلی‌ها هم هنوز زنده هستند، اما از سپهر سیاسی کشور حذف شده یا بسیار رنگ باخته‌اند. وقتی به جنجال‌های مجلس ششم‌ فکر می‌کنم دلم می‌گیرد. وقتی به دعواهای فصل انتخابات‌ نگاه‌می‌کنم دلم آشوب می‌شود و با خودم فکر می‌کنم این همه برای چه‌ بود و برای چیست؟
کار در روزنامه‌ حداقل به من یاد داد که بین اولویت‌ و فضیلت،‌ خط انتخاب ظریفی وجود دارد. بین منافع شخصی و ملی فاصله جدی است. بین خودم و خودمان‌ انتخابی سخت قرار دارد.
متأسفانه این مسئله خیلی وقت‌ها در کشور ما به درستی درک‌ نشده‌ و حوادث‌ ناگواری را در عرصه سیاسی رقم زده‌ است که اگر روزی مجالی و حوصله‌ای بود در قالب کتابی پر از خاطرات‌ تلخ‌ و شیرین‌ ثبت‌ خواهم کرد.
درنهایت آنچه در آستانه سالگرد تأسیس روزنامه قدس در یک جمله می‌توانم بگویم این است که همه ما در یک کشتی سواریم‌.
وقتی یک سوی کشتی سنگین‌تر و ثروتمندتر از سمت دیگر باشد، تعادل آن به هم خواهد خورد. وقتی من جای خودم را در این کشتی سوراخ کنم، همه را غرق خواهم کرد.
وقتی من منافع جمعی را قربانی منفعت‌ خودم کنم، حتماً در کوتاه‌مدت‌ منافع خودم‌ را هم نابود کرده‌ام.
این روزها خیلی به گذشته و روزهای پیش‌رو فکر می‌کنم و خاطراتم را مرور می‌کنم تا آنجا که یکی از دوستان می‌گفت‌ دچار افسردگی‌ رسانه‌ای شده‌ای . اما نه، نام این فرایند افسردگی نیست، دلهره‌ تکرار برخی خاطرات‌ تلخ‌ و تکرار نشدن‌ خاطرات‌شیرین‌ است.
خاطرات‌ شیرینی‌ که لبریز از ازخودگذشتگی برای کشور و ایثار برای مردم است.این خاطرات‌ و امیدها را باید افزایش‌ داد و فریاد زد که ما فقط باید به تکلیف عمل کنیم، آنکه پیروزی می‌دهد خدای یکتاست که به صراحت می‌فرماید: وَٱلَّذِینَ جَٰهَدُواْ فِینَا لَنَهدِیَنَّهُم سُبُلَنَا وَإِنَّ ٱللَّهَ لَمَعَ ٱلمُحسِنِینَ.