وضعیت علیرضا جهانبخش، وینگر و مهاجم فعلی تیم دندر بلژیک، به یکی از چالش‌برانگیزترین موضوعات این روزهای فوتبال ملی ایران تبدیل شده است. بازیکنی که ماه‌ها بدون تیم بود و همین مسئله موجب شد دعوت او به تیم ملی از سوی امیر قلعه‌نویی با موج گسترده‌ای از انتقادهای کارشناسان و هواداران همراه شود. انتقادهایی که نه از سر دشمنی؛ بلکه بر پایه واقعیت‌های فنی و شرایط بدنی این بازیکن مطرح می‌شد.
جهانبخش پس از دوران طولانی بی‌تیمی، به دندر بلژیک پیوست؛ تیمی که در جمع قعرنشینان لیگ بلژیک قرار دارد و از نظر ساختار فنی و کیفیت تیمی، شرایط چندان مطلوبی ندارد. با این حال، حتی در چنین تیمی نیز جهانبخش نتوانسته نقش مؤثری ایفا کند. آمار او به‌روشنی گویای این واقعیت است: نه گلی، نه پاس گلی و نه تأثیرگذاری محسوس در جریان مسابقات. این عملکرد ضعیف، تردیدها درباره شایستگی او برای حضور در تیم ملی و به‌ویژه اعزام به جام جهانی را دوچندان کرده است.
مسئله فقط عملکرد ضعیف نیست؛ بلکه تبعات حضور جهانبخش در فهرست نهایی تیم ملی نیز محل بحث است. نام، سابقه و کاپیتانی سابق او می‌تواند سرمربی تیم ملی را ناخواسته به استفاده از این بازیکن سوق دهد؛ حتی زمانی که از نظر فنی، بازیکنان جوان‌تر، آماده‌تر و باانگیزه‌تر گزینه‌های بهتری برای ترکیب اصلی باشند. این دقیقاً همان خطری است که می‌تواند تیم ملی را در یک تورنمنت بزرگ مانند جام جهانی با مشکل مواجه کند.
واقعیت این است که جهانبخش دیگر آن بازیکن آماده و تأثیرگذار سال‌های گذشته نیست. افت بدنی، کاهش سرعت، نبود طراوت همیشگی و فاصله گرفتن از سطح رقابتی بالا، همگی نشانه‌هایی هستند که نمی‌توان نادیده گرفت. ادامه این روند، نه‌تنها به سود تیم ملی نیست؛ بلکه می‌تواند موجب از دست رفتن فرصت رشد برای نسل تازه‌نفس فوتبال ایران شود.
از سوی دیگر، به نظر می‌رسد علیرضا جهانبخش بیش از آنکه به شرایط فنی خود و نیازهای تیم ملی فکر کند، به دنبال ثبت یک رکورد شخصی است؛ اینکه نخستین بازیکن ایرانی باشد که حضور در چهار جام جهانی را پس از ۲۰۱۴، ۲۰۱۸ . ۲۰۲۲ تجربه می‌کند. رکوردی که اگر بدون شایستگی فنی رقم بخورد، نه افتخار محسوب می‌شود و نه کمکی به تیم ملی خواهد کرد.این شرایط، امیر قلعه‌نویی را نیز وارد چالشی جدی می‌کند. قرار دادن نام بازیکنی ناآماده و صرفاً یک «اسم» در فهرست نهایی، سرمربی تیم ملی را زیر تیغ انتقادها خواهد برد. اما به نظر می‌رسد این بار، قلعه‌نویی چاره‌ای جز کنار گذاشتن تعارف‌ها ندارد. فوتبال ملی جای احترام به گذشته نیست؛ میدان رقابت امروز است.
اگر جهانبخش با همین روند ادامه دهد، بعید است جایی در فهرست نهایی تیم ملی داشته باشد و شاید جام جهانی پیش‌رو، نقطه پایان حضور او در بالاترین سطح فوتبال ملی باشد؛ پایانی که هرچند تلخ، اما منطقی و ضروری به نظر می‌رسد.