حجتالاسلام سید محمدعلی ایازی، مدرس حوزه علمیه، ضمن بررسی شخصیت علمی آیتالله میلانی، گفت: اگر دین بخواهد در آینده تأثیرگذار بماند، نیازمند برنامهریزی دقیق و سیاستگذاری کلان است؛ دیدگاهی راهبردی که حتی منجر به صرفنظرکردن ایشان از موقعیت مرجعیت علیالاطلاق در قم برای حفظ اصلاحات آموزشی در مشهد، شد.
آیندهنگری؛ حلقه مفقوده مدیریت دینی
حجتالاسلام ایازی، ادامه داد: آیتالله میلانی فراتر از نگاه سنتی، معتقد بود که دین بدون «سیاستگذاری» و «طرح و برنامه» نمیتواند در آینده جامعه نقشآفرین باشد. ایشان شخصیتی مردمدار و بیتکلف داشت که میتوانست با طبقات مختلف جامعه ارتباط برقرار کند، اما آنچه ایشان را متمایز میکرد، دغدغه ساختارمند کردن حوزه برای نسلهای آینده بود.
ترجیح «اصلاحات آموزشی» بر ریاست حوزه قم
این مدرس حوزه، به بازخوانی ماجرای دعوت آیتالله بروجردی از ایشان برای حضور در قم، اشاره کرد و گفت: باوجوداینکه جمعیت طلاب قم سه برابر مشهد بود و اداره مالی آن دشوار به نظر میرسید، آیتالله بروجردی به ایشان تضمین دادند که نگران نباشند تا ایشان به قم بیایند، اما پاسخ آیتالله میلانی نشاندهنده اولویتهای ایشان بود. وی افزود: آیتالله میلانی در پاسخ فرمودند: «من در مشهد نظام درسی و آموزشی جدیدی را آغاز کردهام و میترسم با خروج من، این ساختار نوپا فروبریزد.»
ایازی، در پایان با مقایسه منش اخلاقی آیتالله میلانی و امام خمینی (ره) تصریح کرد: اگر آیتالله میلانی به قم میرفتند، باتوجهبه جاذبههای منحصربهفرد شخصیتیشان، قطعاً موقعیت «مرجعیت علیالاطلاق» پیدا میکردند.
اما تصمیم ایشان برای ماندن در مشهد ثابت کرد که ایشان نیز مانند امام راحل (ره)، از «منیت» عبور کرده و در بند شوکت، قدرت و ریاست ظاهری نیستند. ایشان میدانستند که ماندن در مشهد شاید از نظر شهرت به ضررشان باشد، اما برای آینده علمی طلاب و طرحهای آموزشی ضروری است.
نظر شما