به گزارش قدس آنلاین، عبادت در محضر و پیشگاه الهی به اندازه ای مهم است که خداوند در آیه 46 سوره مبارکه ذاریات می فرماید: «من جنّ و انس را نيافريدم، مگر براى آن كه مرا بندگى كنند»؛ از این رو در آموزه های روایی ما بشدت نسبت به آن توصیه شده است.
پيامبر خدا (ص) می فرمایند: «برترين مردم كسى است كه عاشق عبادت شود؛ پس، دست در گردن آن آويزد و از صميم دل دوستش بدارد و با پيكر خود با آن در آميزد و خويشتن را وقف آن گرداند؛ پس چنين شخصى را باكى نباشد كه دنيايش به سختى گذرد يا به آسانى.»
امیرمومنان علی (ع) فرموده اند: «هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، نيكويى عبادت را در دل او افكند.»
امام رضا (ع) ـدر بيان علت عبادت - فرمودند: «تا اين كه مردم ياد خدا را فراموش نكنند و آداب او را وا نگذارند و از اوامر و نواهى او غافل نشوند؛ زيرا درستى و قوام مردمان در اين است. اگر بدون تعبد، به حال خود رها مى شدند پس از مدتى دل هايشان سخت مى شد.»
امام صادق (ع) نیز درباره اهمیت و جایگاه عبادت می فرمایند: «خداى تبارك و تعالى فرموده است: اى بندگان راستين من! در دنيا از نعمت عبادت من برخوردار شويد؛ زيرا كه در آخرت به سبب آن متنعّم مى گرديد.»
امیرمومنان امام علی (ع) درباره حقیقت عبادت می فرمایند: «بندگى در پنج چيز است: اندرون از طعام تهى داشتن، قرآن خواندن، شب را به عبادت گذراندن و زارى كردن [به درگاه خداوند] هنگام صبح و گريستن از ترس خدا.»
منابع:
کافی
عیون اخبارالرضا (ع)
میزان الحکمه
انتهای خبر/
نظر شما