یکی از سیاست های اعلام شده دولت، امحا تدیجی مشاغل سخت و زیانآور در گروه الف است. گروه الف مشاغلی هستند که در محیطهای کارگاهیشان باید آلایندهسنجی انجام شود و مطابق ماده 14 آییننامه اجرایی مشاغل سخت و زیانآور، کارفرما مکلف است از روزی که آلاینده سنجی از نظر آلودگی صوتی یا گرد و غبار شیمیایی انجام میشود تا نهایتاً دو سال بعد نسبت به رفع آلایندگی از آن مجموعه اقدام کند.
اما آنچه در واقعیت اتفاق افتاده با توجه به مشکلات بسیار زیادی که در بخش صنعت همیشه وجود داشته، کارفرما موفق به رفع این آلایندگیها نشده چرا که اگر قرار باشد محیطی از آلودگی رفع شود مستلزم هزینههای زیادی است که کارفرماها در حال حاضر قادر به تامین آن نیستند. کارفرما حتی قادر نیست مواد اولیه بیاورد و تولیدش را به نحو احسن انجام دهد. چگونه میتواند دستگاهها را نوسازی کند. بسیاری از کارخانههای ما فرسوده اند. عمر صنایع در ایران حداکثر بین 23 تا 25 است و بعد از این مدت حتما باید دستگاهها به روز شوند یا نوسازی و بازسازی شوند.
ضمن آنکه باید به این نکته را نیز یادآور شد که پیش از این هم در برنامه سوم توسعه، ماده 10 لایحه نوسازی صنایع را داشتیم که عملیاتی نشد. اگر این اتفاق میافتاد ما باید شاهد به روز شدن دستگاههای تولیدی میشدیم به نحوی که آلودگی از محیطهای صنعتی پاک شود.
اما باید پرسید به چه قیمتی مشاغل سخت و زیانآور حذف شوند؟ آیا با قانون قبلی محیطهای صنعتی از آلایندگی پاک شدهاند؟
به باور من، دلیل عمدهای که کارفرمایان از قانون مشاغل سخت و زیانآور شکایت دارند این است که باید 4 درصد بیشتر حق بیمه پرداخت کنند. اما کارگری که شغلش سخت و زیان آور تشخیص داده میشود، مثلاً در محیطی کار میکند که اطرافش 100 دسیبل صدا وجود دارد. اگر محیط این کارگر از آلایندگی رفع شود به حکم قانون مشکلی نیست. اما اگر شرایط تغییر نکند کارگر تنها از مختصر حمایتی که قانون از او میکند محروم میشود.
نکتهای که مورد تاکید می باشد عطف به ماسبق نشدن چنین قانونی است. کارگری که پیش از این قرارداد بسته، شرایط آن روز را پذیرفته است. ما تبصره 2 ماده 76 قانون تامین اجتماعی را از گذشته پذیرفتهایم. اگر قرار باشد از امروز مشاغل سخت و زیانآور امحا شوند ما نباید قانون را عطف به ماسبق کنیم. نکته مهم این است. ما میتوانیم در مذاکراتمان با دولت بگوییم اگر قرار است از امروز به بعد تغییراتی در مورد مشاغل سخت و زیانآور اتفاق بیافتد، باید حاصل بحثهای سه جانبه (نمایندگان کارگران، کارفرمایان و دولت) باشد و در شورای عالی حفاظت فنی تصویب شود. ولی فرض این است که همه این موارد هم رعایت شد. من به عنوان یک فعال صنفی خواستهام این است که چنین قانونی عطف به ماسبق نشود. یعنی کارگری که تا امروز در مشاغل سخت و زیانآور کار کرده اگر یک سال یا 19 سال کار کرده باشد، باید شرایطش حفظ شود و قانون مشاغل سخت و زیانآور تا زمان بازنشستگی برایش اجرا شود. پس از تعیین تکلیف شاغلان فعلی اگر شرایطش محیا بود میتوانند تغییر ایجاد کنند.
نظر شما