قدس آنلاین: این پیام اصلی «جزیره دروغ» ساخته خانم پائولا کونس کارگردان ۴۵ سالۀ اسپانیایی است. این فیلم در سال ۲۰۲۰ تولید شده و محصول مشترک اسپانیا، آرژانتین و پرتغال است. داستان فیلم که به یک ماجرای واقعی برمی‌گردد، از حادثه غرق شدن یک کشتی در روز ۲ ژانویه ۱۹۲۱ مایه گرفته است. در این حادثه که به مرگ ۲۶۰ مهاجر عازم بوینس آیرس، در ساحل جزیره سالورا انجامید، سه زن از اهالی جزیره دل به دریا زدند و مانع از غرق شدن گروه قابل توجهی از مسافران شدند. فیلم از ماجرای غرق شدن کشتی، اهالی جزیره سالورا که تحت سلطۀ یک ارباب زیاده خواه زندگی می‌کنند و اقدام شجاعانه این سه زن استفاده می‌کند و روایتی بی مکان و بی زمان دربارۀ طغیان انسان دربرابر چارچوب‌های تحمیلی نظام‌های استبدادی و استعماری را به نمایش می‌گذارد.

سه زن قهرمان داستان با وجود اینکه در چشم بسیاری بزرگ جلوه می‌کنند و مورد تمجید و تقدیر قرار می‌گیرند، لکه سیاهی در کارنامه دارند. دست دو نفر از آنان به خون مباشر ستم پیشۀ ارباب آلوده است اما برای ما تماشاگران فیلم، این اقدام آنان نوعی اقدام قهرمانانه جلوه می‌کند. این دو زن (بخصوص ماریا) شخصیتی ساده اما در عین حال پیچیده دارند. ماریا اگرچه نمی‌تواند یک خط شعر زیبا را به درستی بخواند اما از آنهایی است که برای خود اصولی دارد و حاضر نیست به راحتی از این اصول کوتاه بیاید. این ویژگی برخی آدم‌های خاص است. در همان مجموعه آدمهایی که در این داستان گردهم آمده اند تنها ماریا ( و شاید بتوان گفت آقای خبرنگار هستند ) که چنین ویژگی‌هایی دارند. اما در برابر نمایندگان طبقه اشرافی و ملاکان ( ارباب) و روشنفکران (آقای معلم) در اتحادی سرمایه سالارانه، دست به استثمار محرومان و چپاول مرده و زنده می‌زنند.

جزیرۀ سالورا با صخره‌های منحصر به فرد و ساحل سنگی اش به نمادی در فیلم تبدیل می‌شود که در آن انسان‌های فقیر و عقب نگه داشته شده در محاصرۀ ارباب و باورهای افسانه ای قرار گرفته اند و در زیر این اجتماع آرام، طوفان‌هایی خفته است که سرنوشت همه را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد.

فیلم احتمالاً مورد توجه فمینیست‌ها قرار بگیرد. آنان به سرعت با برابر نهادن ارباب به عنوان نماد جامعۀ پدرسالار و ماریای جوان و همیشه عصبی به عنوان زن تحت ستم، صحنۀ پایانی فیلم را به عنوان نشانه ای از تلاش برای ویران کردن روابط تحمیلی جامعۀ پدرسالار تعببر کنند اما به نظر من این فیلم می‌تواند چالشی بزرگ در برابر نظریات لیبرالیستی توسعه نظیر نظریه نشر نوآوری اورت راجرز و دیدگاه‌هایی مانند آن باشد که تغییر و نوآوری را در اختصاص طبقۀ نخبگان و کسانی قرار می‌دهد که به سواد و رسانه دسترسی دارند. «جزیره دروغ» از فیلم‌های قابل احترامی‌است که در جشنوارۀ فجر امسال به نمایش درآمده است.

انتهای پیام/