وی متولد۱۳۶۰ در مشهد، دارای لیسانس زمین‌شناسی و بزرگ شده روستای ایستگاه راه‌آهن فریمان است. او در شروع گفت‌وگو می‌گوید: سال ۹۳ دستگاه بافندگی خریدم و شروع به بافت پوشاک برای اطرافیان، دوستان و آشنایان کردم. سال۹۵ خادم افتخاری حضرت شدم. روزی در مسیر رفتن به حرم متوجه شدم مغازه‌های اطراف حرم جوراب و پاپوش‌های بافتنی زیادی دارند و همین انگیزه شروع کارم برای تولید پاپوش‌های بافتنی شد که دو ماه در سال خریدار خوبی داشت و وضعیت مالی‌ام بهتر شد. به همین دلیل دستگاه بافتنی را فروختم و دستگاه جوراب‌بافی خریدم .
وی می‌افزاید: این کار با وجود آنکه مردانه بود و نیاز به هوش، صبوری و فنی بودن داشت اما سعی کردم این کار را به درستی انجام بدهم...
در سال ۹۷ دستگاه جوراب‌بافی خریدم که موجب ایجاد یک مسیر درست سر راه من شد و یک دستگاه دیگر را نیز خریداری و تلاشم را بیشتر کردم .
این بانوی کارآفرین تصریح می‌کند: قیمت دستگاه آن زمان ۲میلیون تومان بود که در حال حاضر به ۷ میلیون تومان رسیده و روزانه توان تولید ۱۰جین جوراب را دارد.
توسعه به مدد کمیته امداد
وی در ادامه تأکید می‌کند: خوشبختانه حمایت خانواده را داشتم و چون برای توسعه کارم نیاز به خرید دستگاه جوراب‌بافی کامپیوتری داشتم بنابراین متقاضی وام شدم که به کمیته امداد ارجاع داده شدم، از طرفی به دلیل شیوع بیماری کرونا بازار فروش دچار رکود شد اما در این مدت تعدادی از خانم‌های سرپرست خانوار و یا کسانی که می‌خواهند به خانواده کمک کنند با من شروع به همکاری کردند که هر کدام بخشی از کار مانند دوخت، برگردان، اتو، بسته‌بندی و... را برعهده دارند که در منازلشان این کار را انجام می‌دهند.
وی تأکید می‌کند: تاکنون دو وام ۱۰ و ۳۰ میلیونی از واحد خوداشتغالی کمیته امداد به من تعلق گرفته است که ۳۰ میلیون آن را برای خرج کار و مواد اولیه هزینه کرده‌ام و قرار است وام ۱۰۰ میلیونی برای خرید دستگاه کامپیوتری که در حال حاضر به صورت قرض از خانواده آن را خریداری کرده‌ام از طریق کمیته امداد به من اعطا شود که مشغول گذراندن مراحل اداری آن هستم .
چشم‌انداز آینده و توسعه کار
او که ۱۰ سالی در روستای پاوا منطقه شهید آوینی ساکن است و همان خانه را تبدیل به کارگاه و محل زندگی کرده است می‌گوید: زمین پشت منزل را خریداری کرده‌ام به امید آنکه با مساعدت مسئولان و تلاش‌های خودم بتوانم کارگاه بزرگی داشته باشم. در حال حاضر پنج نفربه صورت مستقیم و ۱۰ نفر غیرمستقیم با من همکاری دارند که با توسعه کارم این همکاری مستقیم می‌تواند به بیش از ۲۰ نفر خانم‌های سرپرست خانواده برسد.
او توضیح می‌دهد: در حال حاضر پسرم پای دستگاه‌های جوراب‌بافی ایرانی است که بیشتر جوراب‌های حراجی را می‌توان با آن تولید کرد.
وی درباره خرید نخ هم می‌گوید: نخ چینی را از تهران خریداری می‌کنم و هر بار ۲۰ الی ۳۰ میلیون تومان سفارش می‌دهم. نخ‌های ایرانی نخ‌های پنبه‌ای و گران است و خریدار کمتری دارد اما نخ‌های چینی ظریف است و راحت بافته می‌شود. این دستگاه توانایی بافت همزمان ۱۲ تار نخ را دارد و یک جوراب با ۱۲ تار نخ همزمان بافته می‌شود و قابلیت بافت روزانه ۱۰۰ جفت را دارم .
متأسفانه افزایش قیمت دلار سبب افزایش قیمت مواد اولیه می‌شود ولی من نمی‌توانم قیمت تولیداتمان را خیلی افزایش بدهم چون در دوران رکود بازار به سر می‌بریم. این بانوی کارآفرین درباره قیمت تمام شده جوراب‌های زنانه نیز بیان می‌دارد: قیمت تمام شده این جوراب‌ها ۴هزار و ۵۰۰ تومان است اما قیمت کلی برای شرکتی که با آن‌ها قرارداد دارم ۷ هزار تومان است این در حالی است که همین جوراب‌ها تا ۱۵ هزار تومان در بازار به فروش می‌رسد و برای من هزینه تولید جوراب‌ها جینی حدود ۳۵ الی ۴۰ هزار تومان است.
هزینه‌های جانبی
اعظم سادات زارع اظهار می‌دارد: هزینه‌های جانبی کار را هم باید در نظر گرفت متأسفانه با افزایش قیمت‌ها مواجه‌ایم برای مثال هزینه سلفون یک جین جوراب با دستگاه معمولی حدود ۶۰۰ تومان می‌شود و هر بسته ۱۲ مارک نیاز دارد که حدود هزار تومان هزینه مارک می‌شود در واقع حدود ۲ هزار تومان فقط هزینه بسته‌بندیمان می‌شود و این رقم برای جوراب‌های کامپیوتری حدود ۴ هزار تومان می‌شود .
او که مدت‌هاست در بحث حامی برای بچه‌های کمیته امداد نیز فعالیت دارد و به عنوان خیرنیک‌اندیش با کمیته امداد همکاری می‌کند می‌افزاید: به حمایت امام مهربانی‌ها و دعای بچه‌های حامی معتقدم و می‌دانم همه برای حمایت از یکدیگر باید پیشقدم شویم.
نظر شما