مشکل ما حضور در جشنواره ها نیست بلکه مشکل آن است که عمدتا سینمایی کدر به عنوان سینمای جشنواره ای روانه محافل غربی میشود و نه سینمای اصیل ایرانی!
اگر واقع‌بینانه به موضوع نگاه کنیم درخواهیم یافت اکثر فیلم‌هایی که در جشنواره‌های خارجی با استقبال مواجه شده‌اند، کارهایی بودند که در آنها تصویری سیاه از ایران اسلامی تصویر شده! چرا چنین است؟
 جشنواره‌های خارجی برای خوشنودی ما از فیلمی حمایت نمی‌کنند، بلکه کارهایی را جایزه می‌دهند که با سیاست‌هایشان همخوان است! سیاست آنها هم عمدتا این است که فیلم ها ضدایرانی و ضداعتقادات اخلاقی ما باشد.
در چنین شرایطی چگونه انتظار داریم حضور چنین فیلم‌هایی بتواند به اعتلای کشور ما در دنیا کمک کند؟ ما باید برای آثار اصیل خود در سینمای دنیا بازار پیدا کنیم، چون بعد از گذشت سال ها صادرات آثار جشنواره ای هیچ کمکی به صنعت سینمای ایران نکرده است.
یکی از بزرگترین فیلم های تاریخ سینما فیلم الرساله/محمد رسول الله ساخته مصطفی عقاد بود که در اسکار هم حضور پیدا کرد ولی نه بازی های فیلم را دیدند و نه کارگردانی آن را! چرا و  چگونه چنین اتفاقی رخ داد؟ فیلمی که فیلمسازان بزرگی چون کاپولا از آن به نیکی یاد کردند، چگونه مهجور شد؟
این قبیل تناقضات را  می‌توان درباره فیلم‌های امثال رسول ملاقلی پور یا ابراهیم حاتمی کیا یا فرج الله سلحشور مطرح کرد. چرا هیچ جشنواره ای از آثار چنین فیلمسازانی دعوت نکرد؟ اصلا چرا فیلمی مثل روز واقعه نتوانست وارد یکی از این جشنواره های رنگارنگ شود؟ جز این است که آنها هیچ گاه نمیخواهند عزت و آزادگی را در سینمای ما را ببینند؟
سینمای ایران باید به دنبال بازاری فراگیر برای آثار اصیل خود هم در کشور های منطقه و هم در همه جای دنیا باشد. مدیران سینمایی باید زیر ساخت های توسعه بازار سینمای ایران در خارج از ایران را فراهم کنند تا سینماگران متعهد بتوانند آثار خود را در دسترس مردم سراسر دنیا قرار دهند.
چرا سریالی مانند یوسف پیامبر در جای جای دنیا دیده شد؟ جز این است که یک تفکر متعهد پشتش بود و مدیران وقت سازمان هم همراهی کردند برای ارائه محصول در تلویزیون کشور های دیگر؟ الان هم باید از یک طرف از سینماگران متعهد حمایت کرد برای تولیدات قوی و از طرف دیگر شرایط ارائه بیرونی آثار آنها را فراهم کرد.